Ο ήρωας του μυθιστορήματος είναι φτιαγμένος από υλικά υπαρξιακής αγωνίας, ιστορίας, ιδεολογίας, ιδεοληψίας, τέχνης, έρωτα. Τυπικό δείγμα του μετακατοχικού Έλληνα που προσπαθεί με οποιοδήποτε υλικό να καλύψει το προσωπικό και κυρίως το συλλογικό τραύμα.
Η πορεία του μυθιστορήματος αρχίζει από τα χρόνια της Κατοχής, φτάνει σχεδόν στο σήμερα και αντιμετωπίζει τον Εμφύλιο σαν έναν τοκογλύφο που δεν μπορεί κανένας να τον ξεχρεώσει όσο αίμα και μελάνι κι αν τον αφήσει να ρουφήξει από τις αρτηρίες του. Όλα κινούνται με παραισθήσεις και ιδεοληψίες, δεν υπάρχει βεβαιότητα για τίποτε.
Ματαιωμένες ζωές, ιδεολογικές ανατροπές, κωμικές και τραγικές καταστάσεις που εναλλάσσονται απροσδόκητα. Το μυθιστόρημα υποστηρίζεται από αλλήθωρη γλώσσα, αλλού κοιτάζει αλλού δαγκώνει και τρέφεται από τις δικές της σάρκες – εντέλει, περιέχει ευαισθησία και προκλητικότητα, ειρωνεία και ποιητικότητα, σεβασμό και βεβήλωση ιερών και οσίων, φιλοσοφικό στοχασμό. Όλα αυτά κρύβουν στο βάθος έναν ανεκδήλωτο σπαραγμό για την ατομική και συλλογική μοίρα του ανθρώπου.

Ξανάριξε τα τρίμματα της γόπας στο χώμα μπροστά στα έκπληκτα μάτια του νεαρού σ., που δεν μπορούσε να κατανοήσει αυτή την αψυχολόγητη κίνηση. Μακάρι να μην την κατανοήσει. Ευτυχώς έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί –ας το ευχηθούμε– ο καιρός που οι άνθρωποι αναζητούσαν με τρελό μάτι αποτσίγαρα, τα άναβαν και τα φουμάριζαν μέχρι σημείου να καπνίζουν ως και τα καμένα δάχτυλά τους. Ήταν τότε ύβρις να συνθλίψεις τόσο πολύ τη στριφτή γόπα του τσιγάρου σου· κάποιος άλλος θα τη στερούνταν.