Κι όμως αυτό δεν είναι ένα βιβλίο για την απώλεια. Ούτε για τη μνήμη. Αφού έτσι κι αλλιώς ο χρόνος μας είναι κυκλικός και διάσπαρτος. Είναι η ιστορία του Ηλία και ενός κουταβιού, του Θύμιου, στην Αθήνα της κρίσης, έναν φριχτά ζεστό Αύγουστο. Αλλά είναι και η ιστορία του Νικήτα, ενός αστυνόμου σε λίμπο. Είναι οι διαδρομές τους σε μια άδεια πόλη και οι διασταυρώσεις των ενοχών τους.

Πού πάνε τα νεκρά παιδιά; Κάποιοι λένε ότι δεν φεύγουν ποτέ από το σπίτι τους. Ότι τριγυρνάνε στα άδεια δωμάτια. Οι ποιητές τα βάζουν να στοιχειώνουν τους στίχους τους. Οι γονείς τους, που μένουν πίσω, παλεύουν με τα μάρμαρα στα μνήματα. Κι εμείς οι άλλοι μένουμε μετέωροι κι αμήχανοι μπροστά στις ιστορίες τους.

Στις ιστορίες του Νικόλα και του Γιάννου. Των παιδιών που περιδιαβάζουν στις μνήμες.

Ένας Αύγουστος, ένας σκύλος, όχι, λάθος, ένα κουτάβι και η αναζήτηση μιας στέγης. Και οι τυχαιότητες που διαφεντεύουν την ζωή όλων.

Πού πάνε τα νεκρά παιδιά ντάλα καλοκαίρι σε μια πρωτεύουσα που λιώνει από τον ήλιο που τη μισεί/λατρεύει;