Μια σαγηνευτική συλλογή διηγημάτων όπου η φαντασία συναντά την αλήθεια, μέσα από αλληγορικές ιστορίες για την εξουσία, την κοινωνία και τον εαυτό μας.
Όλες οι ιστορίες ξετυλίγονται στο ζωικό βασίλειο.
Ωστόσο, ένα περίεργο πράγμα συμβαίνει: ολες μοιάζουν τόσο, μα τόσο οικείες…
«Επιθυµώ η σκάλα να κατασκευαστεί σε ύψος ιδανικό για την απόκρυψη της αλήθειας. Μονάχα η µία πλευρά της ιστορίας να είναι ορατή, οι υπόλοιπες πενήντα έξι ποτέ να µην εµφανίζονται. Το ζώο που θα την ανεβαίνει θέλω να προσκολλάται σε λάθος συµπεράσµατα, να βλέπει µόνο τη δυσβάσταχτη πλευρά της ζωής, να αναπτύσσει παντελώς λανθασµένη κρίση. Ακόµα και µε καθάριο ουρανό ή φωτεινό ήλιο, να µην µπορεί να απαλλαγεί από την οµίχλη», βρυχήθηκε το λιοντάρι και το γουρούνι απέµεινε να τον κοιτάζει εµβρόντητο.
Ψελλίζοντας από την έκπληξή του, του απάντησε:
«Εξοχότατε, ζητώ συγγνώµη, όµως αδυνατώ να πράξω αυτό που µου ζητάτε. Δεν ξέρω πώς να φτιάχνω τέτοιες σκάλες. Άλλο στη ζωή µου δεν έµαθα απ’ το να διαλύω τις καταχνιές, να φτιάχνω δρόµους που οδηγούν σε ορίζοντες που λυτρώνουν, να ανοίγω τα µάτια των ζώων µε την πολύτιµη προσφορά της αποστασιοποίησης».
Το λιοντάρι τον κοίταξε οργισµένο, οι βρυχηθµοί του βγήκαν βαθιοί και αποκρουστικοί. «Ανίκανε! Άχρηστε! Πέρνα αµέσως έξω από το βασίλειό µου. Ποιος σου είπε ότι θέλω να κυβερνώ ζώα που διαθέτουν αυτό το προνόµιο, να βλέπουν καθαρά, να κρίνουν καθαρά, να αποφαίνονται ορθά; Σε εξορίζω για πάντα. Ποτέ πια να µην πατήσεις το πόδι σου εδώ», είπε αµείλικτα και πράγµατι, το γουρούνι εξαφανίστηκε από το δάσος.
Οι πιο αυστηροί νόμοι δεν γράφτηκαν ποτέ, αλλά όλοι τους ακολουθούν.