Γιατί, στη σημερινή "κοινωνία της ευημερίας", τόσοι άνθρωποι ζουν στη φτώχεια, χωρίς πρόσβαση σε περίθαλψη, κάνοντας δύο και τρεις δουλειές χωρίς ωστόσο να τα βγάζουν πέρα, δίχως προοπτικές για το μέλλον, ενόσω ο πλανήτης καίγεται; Σε αυτό το βιβλίο ο Κοχέι Σάιτο υποστηρίζει ότι παρόλο που ο αχαλίνωτος καπιταλισμός κατηγορείται συχνά για την ανισότητα και την κλιματική αλλαγή, τα καλέσματα για "βιώσιμη ανάπτυξη" και ένα "Πράσινο Νιου Ντιλ" είναι ένας επικίνδυνος συμβιβασμός. Ο καπιταλισμός δημιουργεί τεχνητή σπάνη επιδιώκοντας το κέρδος με βάση την αξία των προϊόντων, όχι τη χρησιμότητά τους, και θέτοντας υπέρ πάντων τη διηνεκή ανάπτυξη. Είναι αδύνατον επομένως να αντιστραφεί η κλιματική αλλαγή σε μια καπιταλιστική κοινωνία. Επιπλέον, το σύστημα που δημιούργησε εξαρχής το πρόβλημα δεν μπορεί να αποτελέσει μέρος της λύσης. Ο Σάιτο αντιπροτείνει την αποανάπτυξη και την επιβράδυνση, το φρενάρισμα της οικονομικής δραστηριότητας μέσω της δημοκρατικής μεταρρύθμισης της εργασίας και της παραγωγής. Πρακτικά υπερασπίζεται: το τέλος της μαζικής παραγωγής και της μαζικής κατανάλωσης· την απανθρακοποίηση μέσω της μείωσης των ωρών εργασίας· την προτεραιοποίηση της ουσιώδους εργασίας έναντι των εταιρικών κερδών. Επιστρέφοντας σε ένα σύστημα κοινωνικής ιδιοκτησίας, μπορούμε να αποκαταστήσουμε την αφθονία και να εστιάσουμε στις δραστηριότητες που είναι απαραίτητες για την ανθρώπινη ζωή, κι έτσι να αντιστρέφουμε την κλιματική αλλαγή και να σώσουμε τον πλανήτη.