Ευχάριστα μας ξαφνιάζει ο ποιητής Κωνσταντίνος Μούσσας με την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ποιητική συλλογή του ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ.
Πρόκειται για 24 –έντονα συναισθηματικά- ποιήματα που συνδυάζουν ποικίλα χαρακτηριστικά –γλωσσικά και λεξιλογικά- με έναν αρμονικό τρόπο.
Θα αναρωτηθεί αρχικά ο αναγνώστης: πόσο συναισθηματικό μπορεί να είναι ένα ποίημα με τίτλο «ΒΙΟΨΙΑ» ή «ΩΧΡΑ ΚΗΛΙΔΑ» ή «ΤΕΣΤ ΚΟΠΩΣΕΩΣ»;

Αυτή ακριβώς είναι και η ιδιαιτερότητα αυτών των ποιημάτων: μεταβάλλεται η σημασία καθημερινών ή επιστημονικών –άρα επίσημων και κενών συναισθηματισμού- λέξεων για να αναδυθούν μέσα από τα ποιήματα

η νοσταλγία: Πάλι τα ίδια; Αδύνατον.

Άδικα λοιπόν τόσες επεμβάσεις αναίμακτες, τόσες χημειο-

θεραπείες στη μετάσταση του χθες, τόσα σκευάσματα

εισαγόμενα κι επαναστατικά υδατοδιάλυτης ελπίδας, τόσα

αναβράζοντα δισκία κατά της απουσίας.

Πάλι ο ίδιος πόνος, πυκνός και απροσδιόριστος.

Άμεση εισαγωγή και ενδοφλέβια λήψη της ανάγκης σου.



η προσμονή: Πόσα χρόνια διαρκεί το «ίσως κάποτε»;

[…] Πόσο ακόμη; Κουράστηκα.

και εν τέλει η κάθαρση του ερωτευμένου:

Έλεγες, κοιτώντας πάντα με την άκρη του ματιού σου:

«Βάλε ζώνη. Γιατί προκαλείς την τύχη σου;»

Μια ευθεία διαδρομή. Σίγουρη. Ιδανική.

Κι όμως, όταν πια έφτανα στη θάλασσα και την έβλεπα κι ο

αέρας πύκνωνε αποφασιστικά και ζούσα για μοναδική φο-

ρά, έπεσα πάνω στο σκοτάδι. Κοφτερό, στιλπνό. Τόσο που

δεν σε πονά.

Σύγκρουση μετωπική με την αλήθεια, χωρίς επιζώντες

έρωτες και μνήμες ορφανές.

Ευτυχώς δεν φορούσα ζώνη ασφαλείας.

Η αμεσότητα του γράφοντος είναι τέτοια που ο αναγνώστης αναγνωρίζει τον εαυτό του μέσα στους στίχους, αναγνωρίζει την «αξιοπρεπή» απόγνωση του ερωτευμένου, τη συνειδητή επιλογή του να πονέσει, να δοκιμάσει και να δοκιμαστεί σαν να ισχύει η προτροπή του Καβάφη « Πάντα στον νου σου να ‘χεις την Ιθάκη.»