Κάποια στιγμή, μετά είκοσι χρόνια, οι ταχύτητες έπεσαν και εκεί που έτρεχα με αεροπλάνα από τη μια χώρα στη άλλη, χωρίς καλά καλά να καταλαβαίνω πότε ξημέρωνε και πότε βράδιαζε, έμεινα ξαφνικά να κοιτάζω τις σημειώσεις που είχαν επιτελέσει τον σκοπό τους και μπορούσαν πλέον να πεταχτούν στον κάδο απορριμμάτων. Όμως, κάτι με σταμάτησε και αναρωτήθηκα, αλήθεια, αυτό ήταν όλο, τίποτα δεν θα μείνει; Αποφάσισα να καθίσω να καταγράψω όλες μου τις σημειώσεις από τα ρεπορτάζ και τις αποστολές μου, όσες κατάφερα επαρκώς να αποδελτιώσω, σκεπτόμενη πως δεν θέλω να πάει χαμένη η προσωπική μου μικροσκοπική ματιά στα γεγονότα μιας κρίσιμης εποχής ελληνικής διπλωματίας, έτσι όπως εγώ την έζησα και την παρακολούθησα από τις αρχές του ’90 έως περίπου το 2010.
Το κολύμπι στο… Πέλαγος, δεν ήταν εύκολο. Πολλές φορές ένιωσα πως δεν θα καταφέρω να τα βγάλω πέρα. Ο λόγος που εκδίδεται τόσα χρόνια αργότερα αυτή η δουλειά είναι γιατί τότε θεωρούσα πως δεν ήταν δα και τόσο σημαντική η προσωπική μου καταγραφή. Αλλά, τώρα σκέφτομαι πως αυτό δεν θα το αποφασίσω εγώ. Ας είναι λοιπόν καλοτάξιδη έστω και με καθυστέρηση δεκαπέντε ετών!
Μιρέλλα Καλοστύπη