Το µεταδραµατικό θέατρο είναι το θέατρο µετά το δράµα: Δεν αναπαριστά ένα δραµατικό κείµενο, όπως συµβαίνει στο θέατρο που κληροδότησε η ευρωπαϊκή παράδοση, αλλά αναπτύσσεται στη βάση µιας επιτελεστικής αισθητικής, σύµφωνα µε την οποία το κάθε στοιχείο της παράστασης (παρουσία των ηθοποιών, κείµενο, σκηνικά, κοστούµια, ήχος, µουσική, βίντεο κτλ.) διατηρεί την αυτονοµία του και έχει ισάξια θέση µε τα άλλα. Ταυτόχρονα, το θέατρο αυτό αποδίδει µεγάλη σηµασία στην ενεργή αντίληψη του θεατή και αναπτύσσει νέες στρατηγικές επικοινωνίας µεταξύ σκηνής και πλατείας. Η πρωτοπόρα µελέτη του Γερµανού θεατρολόγου Χανς-Τις Λέµαν (1944-2022) πρωτοκυκλοφόρησε το 1999 στη Γερµανία, έχει µεταφραστεί σε περισσότερες από είκοσι γλώσσες και έχει γίνει σηµείο αναφοράς στον διεθνή διάλογο για το σύγχρονο θέατρο. Το βιβλίο εστιάζει στις νέες µορφές θεάτρου που αναπτύχθηκαν από το τέλος της δεκαετίας του ’60 ως το τέλος της δεκαετίας του ’90 και προσφέρει κλειδιά για την ανάλυση και την κατανόησή τους εξετάζοντας τις σχέσεις τους µε το παλαιότερο θέατρο, µε τα κινήµατα της ιστορικής πρωτοπορίας και µε άλλες µορφές τέχνης, καθώς και τη λειτουργία τους µέσα στο σύγχρονο πολιτισµικό και κοινωνικό περιβάλλον που διαµορφώνεται από τις νέες τεχνολογίες και τα µίντια. Ο Λέµαν αναφέρεται σε ένα πλήθος παραστάσεων από θεατρικούς δηµιουργούς όπως λ.χ. ο Ρόµπερτ Ουίλσον, ο Κλάους-Μίχαελ Γκρύµπερ, ο Ταντέους Κάντορ, ο Γιαν Φαµπρ, η Societas Raffaello Sanzio, οι Needcompany και οι Wooster Group, ενώ ταυτόχρονα συνοµιλεί µε µια πληθώρα στοχαστών και φιλοσόφων, από τον Αριστοτέλη και τον Χέγκελ ως τον Αντόρνο, τον Ντελέζ και τον Μπαρτ. Συνδυάζει έτσι µε µοναδικό τρόπο την ιστορική επισκόπηση, τον διάλογο µε τη ζωντανή τέχνη και τον θεωρητικό στοχασµό. Ένα συναρπαστικό έργο αναφοράς για τους ανθρώπους του θεάτρου, τους θεωρητικούς του θεάτρου και της τέχνης και για όλους όσοι αναζητούν έναν οδηγό πλεύσης στο σύγχρονο θεατρικό τοπίο.