Για το πώς επεκράτησε στην ανθρωπότητα ο Χριστιανισμός, ο μέσος άνθρωπος πιστεύει, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι μία φορά και έναν καιρό ήσαν κάποιοι άνθρωποι που ζούσαν στα... «σκοτάδια της ειδωλολατρίας» και κάποτε εμφανίσθηκε στα εδάφη τους κάποιος κύριος μ' ένα βιβλίο στο χέρι και ένα χαμόγελο στα χείλη και τους είπε κάτι ωραία λόγια και μετά εκείνοι... «εφωτίσθησαν» και έγιναν αυτομάτως χριστιανοί (κάποιοι μάλιστα θύμωσαν κιόλας που τόσες χιλιάδες χρόνια λάτρευαν «είδωλα» και τα έσπασαν... μόνοι τους). Πολύ καλό βεβαίως για να' ναι αληθινό, να όμως που δισεκατομμύρια αφελέστατοι άνθρωποι ανά τον πλανήτη μοιάζει να το πιστεύουν και μάλιστα δίχως τον ελάχιστο περαιτέρω προβληματισμό. Άλλωστε, στα πιστευόμενα αυτών των ανθρώπων ενυπάρχουν ακόμη πιο παράλογα πράγματα, ώστε αυτή η αφελέστατη αφήγηση να μοιάζει η πλέον πραγματική. Η αληθινή, δηλαδή η ανεξίθρησκη και μη ιδεολογικοποιημένη Ιστορία, λέει ωστόσο εντελώς διαφορετικά πράγματα: εκείνοι οι υποτιθέμενοι «ανόητοι» που ζούσαν στα υποτιθέμενα... «σκοτάδια» αρνήθηκαν, όπως άλλωστε είναι λογικό και φυσικό για τον κάθε ελεύθερο και αξιοπρεπή άνθρωπο, να τα εγκαταλείψουν μόνο και μόνο επειδή κάποιοι το απαίτησαν και χρειάσθηκε συνεπώς εξαιρετικά μεγάλη ποσότητα βίας για να υποχρεωθούν να το κάνουν.