Να’ ταν δεκαπέντε χρονών, δεκαέξι; μα ράγιζε καρδιές απ’ όπου και να
περνούσε. Δεν ήταν μόνο όμορφη. Ήταν και γλυκιά, με ένα χαμόγελο
μόνιμα θρονιασμένο στα χείλη της. Το παρουσιαστικό της αψεγάδιαστο,
σώμα με τέλειες αναλογίες σαν να ξεφύτρωνε από τα χέρια Αρχαίου Έλληνα
καλλιτεχνικής δημιουργίας και έκφρασης, λες και γεννήθηκε να σκορπά ρίγη
και επιθυμίες.
Πρώτη φορά ο Ορέστης τη συνάντησε σε ένα εμπορικό με γυναικεία
φορέματα επί της Τσιμισκή πριν τα Λουλουδάδικα, όπου συνόδευε τη μητέρα
του για να ανανεώσει την γκαρνταρόμπα της.

Η μητέρα του μια αρχοντογυναίκα, μια γαλαντόμα, γνωστή στις εύπορες
οικογένειες της Θεσσαλονίκης, του είχε ιδιαίτερη αδυναμία, πέρα του
πλατωνικού έρωτα που συνδέει επί αμνημονεύτων ετών μάνα και γιό.
Αν ήταν άλλη εποχή, η μητέρα του θα πήγαινε μόνη να ψωνίσει και να χαζέψει
τις βιτρίνες με την ηρεμία της – μα τώρα; φόβος και τρόμος. Οκτώβριος του
’41 οι Γερμανοί έκαναν ό,τι ήθελαν στη Θεσσαλονίκη.
Άφησε την μητέρα του στην είσοδο του καταστήματος κι αυτός βάλθηκε να
χαζεύει μια την κίνηση του μεγάλου δρόμου και μια τη βιτρίνα του εμπορικού
περιμένοντας την.