O έρωτας όσο γιατρεύει άλλο τόσο πληγώνει. Σχεδόν ικετεύει γι’ αυτό. Έτσι καταλαβαίνει κανείς ότι ερωτεύτηκε πολύ, όταν έχει ευτυχήσει και έχει δυστυχήσει πολύ την ίδια στιγμή.
Όταν ο Νικόλας αποφάσιζε με την Ανδριάνα να εγκαταλείψουν τη θάλασσα για να ζήσουν την υπόλοιπη ζωή τους στη στεριά, δε φανταζόταν ότι η μοίρα θα τον ανάγκαζε πολύ σύντομα να επιστρέψει. Μόλις ένα χρόνο μετά, επιβιβάζεται και πάλι στο κρουαζιερόπλοιο The World, αυτή τη φορά όχι ως καπετάνιος αλλά ως επιβάτης, για να πραγματοποιήσει την τελευταία επιθυμία της Ανδριάνας πριν φύγει από τη ζωή: να σκορπίσει τις στάχτες της σε μέρη του κόσμου όπου είχαν ταξιδέψει μαζί.
Σε μια στάση του στο δύσκολο ταξίδι του πένθους, ο Νικόλας γνωρίζει τη Μόνικα, μια μπριόζα αρτίστα. Κυνηγημένη από τις δικές της χίμαιρες, η Μόνικα δέχεται την πρότασή του να δουλέψει στο κρουαζιερόπλοιο και αφήνει την ασφάλεια της ξηράς με προορισμό τα πέρατα της γης.
Από τα κοσμοπολίτικα λιμάνια της Ευρώπης ως τις αισθησιακές γειτονιές της Λατινικής Αμερικής, από τις χώρες της Άπω Ανατολής ως τα απόκρημνα βράχια με θέα τον ήλιο του μεσονυκτίου, από την αρχοντική Δύση ως τη μυστηριώδη Ανατολή, από τον ψυχρό Βορρά ως τον θερμό Νότο, ο Νικόλας και η Μόνικα ανακαλύπτουν τις αθέατες πληγές της απώλειας, τις ψυχικές ουλές του έρωτα, τη δύναμη της φιλίας, τις κρυφές επιθυμίες της ψυχής, τις ανατροπές που φέρνει το παρελθόν, τα παιχνίδια που παίζει η ίδια η ζωή.
Το Όπου κι αν είσαι είναι το χρονικό ενός ταξιδιού από το σκοτάδι του πένθους στο φως της ζωής, από τη θλίψη του έρωτα στο μεγαλείο του, από τις σπίθες της επιθυμίας στη φλόγα της αγάπης, που καίει αιώνια.
Κανείς δε μιλά ποτέ για τις δυστυχίες σε τραγούδια ευτυχίας. Λες και πάντα πρέπει να διαλέγεις πλευρά. Ή το τριαντάφυλλο ή τα αγκάθια. Ή το χαμόγελο ή τη λύπη.
Για τη θλίψη που συνοδεύει τη στιγμή ποιος έχει άραγε μιλήσει από αυτούς που την έχουν νιώσει; Ίσως κανείς, από φόβο μήπως πονέσουν περισσότερο όλοι όσοι αγαπούν.