«Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία», λέµε αποφθεγµατικά και εννοούµε ότι, όσο ζει κάποιος, ελπίζει· και αυτό είναι το πλέον σοφό. Η ζωή έχει ανατροπές, εκπλήξεις, αστάθµητους παράγοντες και κανείς δεν ξέρει ανθρωπίνως πώς εξελίσσονται τα πράγµατα από τη µία στιγµή στην άλλη. Ο άνθρωπος ελπίζει και πρέπει να ελπίζει· αυτό διδάσκει η Ορθοδοξία.
Αλίµονο στον άνθρωπο που χάνει την ελπίδα του. Ο άνθρωπος που πιστεύει στο Θεό, έχει κάθε λόγο να ελπίζει! Η ελπίδα δεν «κοστίζει». Ο Χριστός ζητά από τον άνθρωπο την εµπιστοσύνη και την ελπίδα στο Πρόσωπό του και, αν καµιά φορά αργεί να απαντήσει, σίγουρα έχει τους «λόγους» Του.
Όλα γίνονται για το καλό µας, το οποίο σε βάθος χρόνου και σε βάθος αιωνιότητας -για την ακρίβεια- γνωρίζει µόνο ο Ύψιστος. Όταν η ελπίδα και η ειρήνη συµπορεύονται, τότε ο άνθρωπος «πετά» και είναι «µακάριος»! Η ελπίδα µπορεί να είναι «ταραγµένη», µπορεί όµως να είναι και ειρηνική, «γαλήνια». Η ελπίδα είναι για όλους διαθέσιµη, έστω και αν κάποιες φορές κρύβεται ανάµεσα στα σύννεφα.
Ας της δώσουµε µια ευκαιρία να ξεπροβάλλει µέσα από το συννεφιασµένο ουρανό. Χρειάζεται θάρρος και εµπιστοσύνη στο Θεό, για να µπορέσει να γεννηθεί αυθόρµητα και αβίαστα η «πολυπόθητη» ελπίδα!
...Κι από τη γαλήνη και τη νηνεµία, στην αλλαγή πλεύσης! Καλή η νηνεµία, αλλά χρειάζεται να φυσήξει και ένα ευεργετικό αεράκι, για να επέλθει η ανανέωση, η αλλαγή νου, η µετάνοια, που θα «ανατροφοδοτήσει» την ελπίδα και θα στερεώσει την εσωτερική ειρήνη. Άνεµο µετανοίας και αλλαγή πλεύσης χρειαζόµαστε όλοι, καθώς η µετάνοια είναι το πολυπόθητο εισιτήριο του Παραδείσου, για όσους -τουλάχιστον- τον προσδοκούν!
Σε πείσµα των καιρών, είναι στην προαίρεσή µας, αλλά και στην αγωνιστική διάθεσή µας, µε «κέντρο» τον Χριστό και «συνοδοιπόρους» τους Αγίους, να γίνουµε ατρόµητοι, θαρραλέοι, φερέλπιδες και ειρηνοποιοί!
Ας προσπαθήσουµε όλοι για την απόκτηση και εγκαθίδρυση της γαλήνιας ελπίδας µέσα µας!

Καλό αγώνα σε όλους µας,
έχοντας στο βάθος την ελπίδα!