Tώρα μιλά η Θήβα
Τα τείχη τα σεπτά
Ναοί και αγορές
Γίνανε μπετά

Σε μια ταβέρνα στα περίχωρα της Θήβας. Σε ένα κέντρο «εξοχικό» στην επαρχιακή οδό. Τα φαντάσματα μιας άλλης Αντιγόνης επιστρέφουν. Τελευταία φορά πριν χαθούν. Κάθονται. Πίνουν. Μιλούν. Μονολογούν. Τραβάνε τον δρόμο τους. Εκεί τους υποδέχεται πάντα εκείνη η γυναίκα. Μάρτυρας. Φύλακας. Παραστάτης. Ανάμεσα στον πάνω και τον κάτω κόσμο. Ανάμεσα στον πάνω και τον κάτω χρόνο. Σερβίρει το κρασί. Ακούει το παράπονο. Ανάβει τσιγάρο. Τραγουδά. Μπορεί και να χορεύει. Γέρνει το κεφάλι. Πέφτει στο όνειρο.
Η μοναξιά μιας πόλης και των ανθρώπων που κάποτε την είπαν δική τους. Ζωντανοί. Πεθαμένοι. Όλοι τους μόνοι. Ολομόναχοι.

I am the city of Thebes
My once seven gates
Are now filthy strip malls
Where people buy plates

At a tavern on the outskirts of Thebes. A forsaken establishment on the sideroad. The ghosts of a different Antigone return. One last time before they vanish. The sit. Drink. Talk. And then they go their way. Always welcomed by that same woman. A witness. A guard. A bystander between this world and the other. Between now and forever. She pours the wine. Listens to their strife. She sings. She might even dance. She rests her head on the table. Drifts off. Falls into dreams.
The solitude of a city and the people that once called it home. Living. Dead. All of them lonely.