Το παρόν βιβλίο επιχειρεί μια πρωτοποριακή και διεπιστημονική ανάλυση, εξερευνώντας τα σημεία σύγκλισης και απόκλισης μεταξύ δύο θεμελιωδών αλλά φαινομενικά ετερόκλητων εννοιών: της πλατωνικής θεωρίας των Ιδεών (Μορφών) και της κβαντικής υπέρθεσης.
Η μελέτη αναδεικνύει πώς τόσο ο Πλάτωνας, με την έννοια των αιώνιων, άυλων και τέλειων Μορφών που αποτελούν τα αρχέτυπα της πραγματικότητας, όσο και η κβαντική μηχανική, με την αρχή της υπέρθεσης όπου ένα σωματίδιο μπορεί να βρίσκεται σε πολλαπλές καταστάσεις ταυτόχρονα πριν την παρατήρηση, υποδηλώνουν την ύπαρξη ενός μη ορατού, δυνητικού πεδίου που προϋπάρχει και διαμορφώνει την εμπειρική πραγματικότητα. Εξετάζονται οι πιθανές αναλογίες μεταξύ της «κατάρρευσης» της κβαντικής συνάρτησης κύματος στην παρατήρηση και της διαδικασίας με την οποία οι πλατωνικές Μορφές «μετέχουν» ή «μιμούνται» στον αισθητό κόσμο. Παράλληλα, το βιβλίο αναλύσει τις σημαντικές διαφορές στις δύο προσεγγίσεις, ιδίως όσον αφορά τη φύση της δυνητικότητας, τον ρόλο του παρατηρητή και την οντολογική υπόστα-ση αυτών των μη παρατηρήσιμων καταστάσεων.
Μέσα από αυτή τη συγκριτική ανάλυση, το βιβλίο φιλοδοξεί να γεφυρώσει την αρχαία ελληνική φιλοσοφία με τη σύγχρονη φυσική, προσφέροντας μια νέα και διευρυμένη οπτική στην κατανόηση της δομής του σύμπαντος, της φύσης της πραγματικότητας και της σχέσης μεταξύ του νοητού, του φυσικού και του ανθρώπινου παράγοντα. Αποτελεί μια πρόσκληση για προβληματισμό πάνω στα θεμελιώδη ερωτήματα της ύπαρξης, προσεγγίζοντας την αλήθεια από διαφορετικές, αλλά ενδεχομένως συμπληρωματικές, επιστημονικές και φιλοσοφικές οδούς.