Στο ανά χείρας βιβλίο καταγράφονται, με τον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό πληρότητας, οι βιογραφίες όλων των συγγραφέων που κατέλιπαν μαθηματικά συγγράμματα, αλλά και όσων εκπόνησαν έργα σχετικά με την αστρονομία, την γεωγραφία, την μουσική, την μηχανική και την αρχιτεκτονική – δηλαδή επιστήμες και τέχνες που σχετίζονται με τα μαθηματικά. Η μελέτη μας καλύπτει την περίοδο από τις απαρχές των ιστορικών χρόνων μέχρι την άλωση της Κωνσταντινούπολης και περιλαμβάνει επίσης συνοπτική έκθεση του περιεχομένου τριάντα Ιστοριών των αρχαίων ελληνικών μαθηματικών.
Κατά τις τελευταίες δεκαετίες, αναρίθμητες μελέτες επιχειρούν να αναδείξουν τους πέριξ της Μεσογείου πολιτισμούς σε αποκλειστικές κοιτίδες της μαθηματικής σκέψης. Αυτό μας παρακίνησε να πραγματοποιήσουμε μια κριτική ανάγνωση των σχετικών ισχυρισμών και των συνακόλουθων τεκμηρίων.
Στο βιβλίο εξετάζεται επίσης η επίδραση που άσκησαν οι Έλληνες συγγραφείς στην επιστήμη της Αναγέννησης και στην εξέλιξη των μαθηματικών στην Ευρώπη, μέσω αναφορών στο έργο σαράντα συγγραφέων οι οποίοι βασίστηκαν ή αναφέρονται στους Έλληνες μαθηματικούς και έζησαν από την περίοδο του ύστερου Μεσαίωνα μέχρι την εποχή της εφεύρεσης του διαφορικού λογισμού από τον Leibniz και τον Νεύτωνα.
Στον επίλογο του βιβλίου επιχειρούμε να εντάξουμε την ανάπτυξη των μαθηματικών, και των άλλων των επιστημών, στο γενικότερο αφήγημα περί προόδου στην αρχαία Ελλάδα και αναλύουμε την συμβολή τους στην διαμόρφωση του σύγχρονου πολιτισμού.
Παραθέτουμε επίσης δύο μελέτες εν είδει παραρτήματος. Η πρώτη παρακολουθεί πώς γονιμοποιήθηκαν οι αστρονομικές παρατηρήσεις και οι μελέτες του Κοπέρνικου από την σκέψη των αρχαίων μέσω των εκδόσεων της εποχής του, ενώ η δεύτερη αναλύει την πιθανή χρήση του απείρου από τον Αρχιμήδη στο έργο του Μέθοδος, το οποίο εντοπίστηκε στις αρχές του 20ού αιώνα στο περίφημο Παλίμψηστο.