Ο θάνατος ενός παιδιού δεν είναι κάτι που ξεπερνιέται ακολουθώντας μια μαγική συνταγή. Αντιθέτως, είναι κάτι με το οποίο μαθαίνουμε να ζούμε, και για όσο ζούμε θα μας θυμίζει ότι η θλίψη είναι φυσιολογική και δεν είναι ο εχθρός. Το ταξίδι της θλίψης έχει πολλές συναισθηματικές κορυφές και κοιλάδες τις οποίες η κοινωνία γενικά δεν αναγνωρίζει.
Το βιβλίο αυτό δεν έχει ως στόχο να δώσει συμβουλές πένθους και αντιμετώπισης της θλίψης. Άλλωστε ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός, όπως και το δακτυλικό του αποτύπωμα, και αντιδρά με τον δικό του εξίσου μοναδικό τρόπο στις αντιξοότητες της ζωής. Μέσα όμως από τις σελίδες αυτού του βιβλίου θα μπορούσε –ίσως– να ξεπηδήσει μια αχτίδα φωτός, να δοθεί μια ανάσα ζωής και να προκύψει το συμπέρασμα ότι τελικά υπάρχει φως μετά το βαθύ σκοτάδι. Αρκεί να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να θρηνήσει. Και τότε, αρχίζει η θεραπεία…
Αναζητούμε ευκαιρίες όχι για να απομακρυνθούμε από τον πόνο, αλλά για να τον εκπαιδεύσουμε. Θέλουμε να μάθουμε τι μπορεί να μας διδάξει – προς τιμήν αυτών που αγαπάμε και που έχουμε χάσει.