Η θάλασσα είναι άσπρη, δεν είναι γαλάζια όπως πιστεύετε. Δεν είναι ήρεμη όπως τη βλέπουμε από την παραλία. Ούτε σε αγκαλιάζει να σε δροσίσει όπως τα καλοκαίρια στη Χαλκιδική. Θέλει το μερίδιό της και το απαιτεί. Γίνεται κακιά σαν άγριος δαίμονας άμα θυμώσει. Και θυμώνει πολύ συχνά η άτιμη και σε κάνει και υποφέρεις μόνο και μόνο επειδή την αγκάλιασες. Επειδή την εμπιστεύτηκες. Συμβαίνουν ωραία πράγματα, άξια να τα θυμάσαι, αλλά και δύσκολες καταστάσεις, και δεν είναι μόνο οι φουρτούνες. Μια ζωή κουράστηκα προσπαθώντας να την καταλάβω. Γι’ αυτό έχει γυναικείο όνομα μου λέγαν οι παλιοί «Θυμωμένη Γυναίκα είναι, πρόσεχέ την». Όμως ευτυχώς τους άκουσα και τη σεβάστηκα και δε μου φέρθηκε πολύ άσχημα. Βέβαια τρόμαξα χιλιάδες φορές, την παρακάλεσα άλλες τόσες, την έβρισα πιο πολλές. Όμως, τώρα τελευταία, που το καλοσκέφτομαι, ίσως να με προστάτεψε κιόλας. Δεν ξέρω, δεν την κατάλαβα ποτέ, δε μου μίλησε ούτε στα όνειρά μου, αλλά μου συνέβησαν μερικά παράξενα πράγματα.
Εγώ και αυτή και κάτι παράξενα συμβάντα που δεν κατάλαβα.
Ίσως εσείς μπορείτε καλύτερα να τα γνωρίζετε ή να σκεφτείτε μια καλύτερη εξήγηση.