Στην ανά χείρας ελάσσονα μονογραφία επιχειρούμε μία συγκειμενική, οντο-θεολογική, γενεαλογική και αισθητική αποτίμηση της σκέψης και του έργου του Carl Schmitt, με σημείο αναφοράς την έννοια του πολιτικού. Ο Schmitt οικοδομεί τη νομική, συνταγματική, πολιτειολογική και πλανητική θεωρία του στα επιστημολογικά και κοινωνιολογικά όρια μιας πολιτικής μεταφυσικής, έντονα επηρεασμένης από τον Ρωμαιοκαθολικισμό και τη Χριστολογία, η οποία υλοποιείται στους όρους πολιτική θεολογία, Katechon, απόφαση, πόλεμος, ανταγωνισμός, ντεσιζιονισμός, κράτος, κυριαρχία, Großraum και αμλετοποίηση του πολιτικού. Η επαμφοτερίζουσα πρόσληψη του sui generis αντί-νεωτερικού ρεαλισμού του, εξαιτίας της «κυκλοθυμικής» στάσης του απέναντι στον Εθνικοσοσιαλισμό, αντανακλάται στις παράδοξες και την ίδια στιγμή δημιουργικές «εκλεκτικές συγγένειες» που αρθρώνονται γύρω από το έργο του μέσα στις τάξεις της σύγχρονης πολιτικής θεωρίας και της Ηπειρωτικής Φιλοσοφίας εν γένει. Ο λεγόμενος «αριστερός σμιτιανισμός» και η επίδραση της πολεμολογίας του στον χώρο του μετά-μαρξισμού καταδεικνύουν το γεγονός ότι ο Schmitt δεν πρέπει να προσεγγίζεται με ιδεολογικά κριτήρια, αλλά στο φιλοσοφικό και θεωρητικό πεδίο μιας οντό-θεολογίας του πολιτικού, που διέπεται από την καταστατική σχέση φίλος-εχθρός, με άλλα λόγια από έναν ανεκρίζωτο ανταγωνισμό, όπου ο ντεσιζιονισμός και ο πλουραλισμός δεσπόζουν σε κρατικό και διεθνολογικό επίπεδο αντίστοιχα.
Σ.Μ.