Αίγυπτος, Μεσοποταμία, Βίκινγκς. Τρεις πολιτισμοί, τρεις μυθολογίες. Όλη η αρχαιολογία και η μυθολογία τριών σημαντικών πολιτισμών με τις μεγάλες και μικρές ιστορίες τους, δοσμένες με τον πιο ευχάριστο τρόπο.
Ποιος Φαραώ ακύρωσε τους αρχαίους θεούς και όλο το ιερατείο, φτιάχνοντας έναν δικό του θεό; Γιατί οι Αιγύπτιοι εργάτες έκαναν μαζικές απεργίες εναντίον του Φαραώ; Πώς ο Όσιρις έγινε αρχαίος θεός της ανάστασης; Πώς η θεά Ίσιδα κέρδισε μια δίκη ενώ της είχε απαγορευτεί η είσοδος στο δικαστήριο; Ποια Bαβυλώνια πριγκίπισσα είναι η πρώτη επώνυμη λογοτέχνης στον κόσμο; Γιατί το Έπος του Γκιλγκαμές είναι το πρώτο βιβλίο αυτογνωσίας στην ιστορία; Πώς γίνεται να υπήρχε Bluetooth στην Σκανδιναβία των Βίκινγκς; Πώς έφτασαν οι Βίκινγκς στην Αμερική και τι απέγιναν όσοι έφτασαν; Γιατί ντύθηκε νύφη ο Θορ και πώς έχασε το μάτι του ο Όντιν; Οι πολιτισμοί και οι μυθολογίες του κόσμου ξεδιπλώνουν τις πιο συγκλονιστικές ιστορίες τους.

[…] Μπήκα στο πρώτο του μάθημα, Παρασκευή πρωί θυμάμαι, και ήταν λες και μπήκα σε μια χρονοκάψουλα με imax οθόνη. Ο βλοσυρός μυστακοφόρος ηλικιωμένος καθηγητής μπροστά στον πίνακα της αίθουσας διδασκαλίας μεταμορφωνόταν σε κάτι άλλο. Πόσο λάτρευε αυτό που δίδασκε!
Πόσο απολάμβανε ο ίδιος να μοιράζεται την επιστήμη του! Είχα μαγευτεί. Τα slides του και ο τρόπος του να περιγράφει όσα έλεγε μας έκαναν να ξεχνάμε ότι κάνουμε μάθημα και να περιμένουμε με αγωνία την επόμενη φράση.

Το κουφό ποιο είναι;
Ο Χάινριχ (ναι, τον φωνάζαμε με το μικρό του) καταγόταν από το Χάμελιν της Γερμανίας. Από το ίδιο μέρος με τον Αυλητή του Χάμελιν. Τον θυμάστε; Ήταν ο αυλητής που με τον μαγικό του αυλό έβγαλε τα ποντίκια από την πόλη, κι όταν δεν τον πλήρωσαν, ξανάπαιξε τον αυλό του και πήρε
μαζί του τα παιδιά της πόλης. Έτσι μας μάγευε κι εμάς ο Χάινριχ.
Μαζί του ανακάλυψα τη μαγεία της κληρονομιάς της βόρειας Ευρώπης, ότι οπουδήποτε υπάρχει ανθρωπότητα, υπάρχει αρχαιολογία και κάθε μικρή ιστορία ανθρώπων μπορεί να γίνει συγκλονιστική, και μπορώ να ομολογήσω ευθαρσώς ότι έκτοτε ήταν ο μόνος που δεν έχανα ποτέ διάλεξή του και εκείνο το δίωρο της Παρασκευής το περίμενα πώς και πώς.

Σ’ ευχαριστώ, Χάινριχ, για εκείνα τα ταξίδια.