Βρισκόμαστε μπροστά σ' ένα από τα πιο μεγάλα και ενδιαφέροντα ερωτήματα που διατυπώθηκαν ποτέ. Ο Λόγος δεν ενδιαφέρεται για εκείνες τις μεταφυσικές λεπτολογίες που έχουν κατακλύσει τελευταία όλους τους φιλολογικούς κλάδους, και από τις οποίες δεν είναι εντελώς απαλλαγμένα και τα Ακαδημαϊκά Προγράμματα. Το ενδιαφέρον μας στρέφεται σε μια από εκείνες τις αλήθειες από τις οποίες εξαρτάται η ευτυχία του ανθρωπίνου γένους.
Προβλέπω ότι δεν θα μου συγχωρήσουν με προθυμία τη θέση που ετόλμησα να υιοθετήσω. Συγκρουόμενος μετωπικά με ό, τι σήμερα αποτελεί αντικείμενο θαυμασμού, το μόνο που μπορώ να προσδοκώ είναι η γενική κατακραυγή: Η επιδοκιμασία μερικών ευαίσθητων ανθρώπων δεν είναι αρκετή για να με πείσει ότι με τον ίδιο τρόπο θα αντιδράσει και το κοινό. Αλλά εγώ έχω πάρει τις αποφάσεις μου και δεν θα καταβάλω μεγάλη προσπάθεια για να ευχαριστήσω τους πνευματώδεις ή τους μοντέρνους. Σ' όλες τις εποχές θα υπάρχουν άνθρωποι δέσμιοι των δοξασιών του αιώνα τους, της χώρας τους ή της κοινωνίας τους. Υπάρχουν σήμερα μερικοί που παίζουν τον ρόλο του ελεύθερου διανοούμενου ή του φιλοσόφου, αλλ' οι οποίοι, στην περίοδο του Συνασπισμού θα ήσαν, για τους ίδιους λόγους, οι φανατικοί. Ο συγγραφέας που θέλει να επιζήσει του αιώνα του, δεν πρέπει να γράφει για τέτοιους αναγνώστες.
Και κάτι ακόμη. Καθώς δεν προσδοκούσα την τιμή που μου αποδόθηκε, από τότε που έστειλα τον Λόγο, τον τροποποίησα, τον διεύρυνα σε σημείο που να τον διαμορφώσω σ' ένα νέο έργο. Αλλ' εθεώρησα χρέος μου να δημοσιεύσω το κείμενο με τη μορφή που είχε όταν τιμήθηκε με το βραβείο. Έχω προσθέσει μόνον μερικές σημειώσεις και έκανα δύο προσθήκες που είναι ευδιάκριτες και που, ίσως, η Ακαδημία θα αποδοκίμαζε. Ο σεβασμός, η ευγνωμοσύνη και η τιμή που οφείλω σ' εκείνο το Σώμα, μου επιβάλλουν αυτήν την επισήμανση.