Γιαγιά. Θέλω να γράψω για τα όμορφα. Βαρέθηκα τη μαυρίλα. Θέλω να γράψω για την Α. που πήρε απόφαση και χώρισε από τον Γ. και τώρα έχει επιτέλους χρόνο για τον εαυτό της. Είναι χαρούμενη και πηγαίνουμε στα βιβλιοπωλεία να διαλέξουμε διηγήματα του Κούντερα και χθες στο καφέ μου εκμυστηρεύτηκε πως ξεκινάει μαθήματα ραπτικής. Να μιλήσουμε για τον Σ. που παραιτήθηκε από τη δουλειά του, σταμάτησε τα χάπια και τώρα κατασκευάζει πολύχρωμους χαρταετούς για μικρά παιδιά και παρέχει ψυχική υποστήριξη σε κακοποιημένες γυναίκες. Για τον Κ. και τον Δ. που χρειάστηκαν πενήντα χρόνια για να απεγκλωβιστούν από τη φράση ''τι θα πει η γειτονιά'', χώρισαν τις γυναίκες τους, ίδρυσαν μια θεατρική ομάδα και ανεβάζουν κωμωδίες. (...) Να μιλήσουμε για τη γενιά μου που κατάφερε να αντέξει. Που ονειρεύεται ακόμη, κάνει σχέδια, παιδιά, διακοπές, πηγαίνει για μπάνιο. Για τη γενιά μου που νιώθει στην πλάτη της τον χρόνο-τιμωρό και τον κοροϊδεύει. Τον υποτάσσει τον χρόνο η γενιά μου. Να μιλήσουμε για τους ανθρώπους που δεν το έβαλαν κάτω, αυτό θέλω. Για τον Θ. που αγκάλιασε τη Β. εκείνο το βράδυ του Αυγούστου. Σου έχω πει αυτή την ιστορία;