Ξεκινήσαμε την παρούσα εργασία με δύο κρίσιμες ερωτήσεις: τι είναι δικαιοσύνη και τι είναι ποίηση. Τώρα, προσεγγίζοντας το τέλος, γνωρίζουμε καλά ότι δεν δόθηκαν σχετικές απαντήσεις. Πώς θα ήταν, άλλωστε, δυνατόν, όταν δεν έχουν δοθεί οριστικές απαντήσεις από τους καλύτερους των δύο κλάδων; Εντούτοις, η μόνη απάντηση που έχει μάλλον προσφερθεί είναι ότι το δίκαιο και η ποίηση συνδέονται ακριβώς στο σημείο αυτό: ότι αναζητούν την καλύτερη μορφή δικαιοσύνης, επιχειρώντας να προσεγγίσουν την απόλυτη δικαιοσύνη, αυτό που ποθεί πράγματι ο άνθρωπος, ανά τους αιώνες και σε όλους τους τόπους. Η ποίηση, ως η ενδότερη φωνή της ανθρωπότητας, η πιο αληθινή και ειλικρινής, η σχετιζόμενη με τον ίδιο τον άνθρωπο, αυτό το ατελές μα παράλληλα υπέροχο πλάσμα, μπορεί να βοηθήσει σε μεγάλο βαθμό τους νομικούς, ώστε να επιδιώκουν κάθε φορά την καλύτερη μορφή ή εκδοχή του δικαίου που να ανταποκρίνεται όντως στις διαχρονικές, αλλά και συγχρόνως διαφορετικές, ιδιαίτερες ή εξατομικευμένες ανάγκες του ανθρώπου. Ως η μεγαλύτερη δε ανάγκη και πρόκληση της εποχής μας, όπου ο άνθρωπος αιωρείται μονάχος, κατακερματισμένος, κυριευμένος από την ψυχρή λογική και τα ατομικά ή εθνικά συμφέροντα, παρίσταται η ελευθερία της σκέψης, η ανεκτικότητα προς το διαφορετικό, ο σεβασμός του έτερου και, συνεπώς, η ειρηνική συμβίωσή μας με τους άλλους.