Η απώλεια, η οδύνη και το πένθος αποτελούν μιαν εποχή της ψυχής - τον χειμώνα της. Και όπως ο χειμώνας του κόσμου μας, έτσι κι ο χειμώνας της ψυχής απαιτεί τον χρόνο του. Δεν μπορούμε να αρνηθούμε τους ρυθμούς της ψυχής, όπως δεν μπορούμε να αρνηθούμε τους ρυθμούς του κόσμου.
Το βιβλίο περιγράφει τα χειμωνιάτικα τοπία της ψυχής, εκείνη τη μακρινή περιοχή που βρέθηκε ο συγγραφέας μετά από μια ξαφνική, απροσδόκητη και συντριπτική απώλεια. Προσκαλεί τον αναγνώστη να αφεθεί, να αφουγκραστεί και να ακολουθήσει την ψυχή σε οδύνη στους παγωμένους και σκοτεινούς δρόμους που ρίχτηκε. Αντίθετα από τις επιταγές του ανυπόμονου τεχνοκρατικού πολιτισμού μας, δεν απαιτεί τη γρήγορη επιδιόρθωση του οτιδήποτε χάλασε, τη γρήγορη γιατρειά αυτού που νοσεί. Αντί για τη λεγόμενη "διαχείριση" της εμπειρίας, μας προσκαλεί να την κατοικήσουμε, να υπάρξουμε ως ορφανοί συνοδοί μιας ορφανεμένης ψυχής στο ταξίδι της... Για όσο χρειάζεται, ώστε ο παγωμένος σπόρος, βυθισμένος στη χειμωνιάτικη γη, να βλαστήσει και, τελικά, να μεταμορφωθεί σε λουλούδι.