Ιούλιος 1987. Ο πρωτόγνωρος καύσωνας που χτυπά τη χώρα αφήνει πίσω του εκατοντάδες θύματα. Στη Θεσσαλονίκη η κατάσταση είναι ανυπόφορη, όχι μόνο εξαιτίας της ζέστης αλλά και της υπερβολικής υγρασίας.
Κάτω από τον ανελέητο ήλιο, ο μοναχικός Αντρέας σέρνει τα βήματά του στους καυτούς δρόμους της πόλης. Η μοίρα του διασταυρώνεται με μάγους ταχυδακτυλουργούς και προφήτες τσαρλατάνους, έναν περιοδεύοντα θίασο, μια γυναίκα που αναζητά παρηγοριά στα χριστιανικά σωματεία, αλλά και έναν μυστηριώδη αιωνόβιο άνδρα που παρατηρεί τα πάντα από απόσταση. Κι όσο ο Βαρδάρης αργεί να φυσήξει, κάποιοι περίεργοι θάνατοι αναστατώνουν την κοινή γνώμη, τροφοδοτώντας ευφάνταστες θεωρίες συνωμοσίας.
Ιπτάμενα πλοία που εμφανίζονται ξαφνικά στον ορίζοντα και άλλα ασυνήθιστα γεγονότα πυροδοτούν το παράδοξο και το υπερφυσικό, καθώς ολόκληρη η πόλη φαίνεται να βουλιάζει σε μια καυτή, κινούμενη άμμο ψευδαισθήσεων.

«Δεκάδες άνθρωποι παραταγμένοι στην παραλία, φορώντας καπέλο και βάζοντας το χέρι αντήλιο, έδειχναν στον ορίζοντα, μιλώντας μεταξύ τους· κοίταζαν δύο αιωρούμενα πλοία, μερικά μίλια μέσα στη θάλασσα, στο ύψος του Ολύμπου που πρόβαλλε θεόρατος στο βάθος. Ο Αντρέας σταμάτησε λίγο για να δει κι αυτός και συνέχισε τον δρόμο του βιαστικά για να μην αργήσει. Λίγα μέτρα πιο κάτω, σε μια καφετέρια της παραλίας τον περίμενε το ραντεβού του. Με το που έφτασε εκεί, προτού καν χαιρετηθούν, ο Καραμπατάκης του έδειξε τα πλοία που έμοιαζαν να πλέουν μεταξύ ουρανού και γης, καί, χαμογελώντας παράξενα, του είπε:
“Σ’ ορκίζομαι, δεν τό ’κανα εγώ...”».