Τα ανεπανάληπτα πάρτυ της γιαγιάς μου, του τύπου «να 'ρθετε απ' το πρωί», τα θυμάμαι πάντα με νοσταλγία και γλύκα. Ολοήμερα πάρτυ γυναικών, που μαζευόντουσαν στο καθιερωμένο jour fix, πρωί-πρωί, όπως ήταν και η πρόσκληση άλλωστε, «απ' το πρωί», μόλις δηλαδή οι άντρες φεύγανε για τη δουλειά. Τότε μόνο οι άντρες φεύγανε για τη δουλειά. Οι γυναίκες ήταν για το σπίτι.
Θείες, ξαδέλφες και συννυφάδες, καταπλέανε σαν φρεγάδες, φουριόζες, ροδομάγουλες η μία μετά την άλλη, φέρνοντας μαζί τους τη ζωντάνια τους κι ένας βόμβος να τρέχει χαρούμενος ξωπίσω τους, σαν από μέλισσες ή σαν από τζιτζίκια του καλοκαιριού. Εισβάλλανε στο σπίτι βιαστικές σαν ανοιξιάτικες καταιγίδες, σαν ένα σμήνος σχολιαρόπαιδα, που ξεχύνεται στην αυλή για διάλειμμα, με μιαν ανεμελιά, θα 'λεγες παιδιάστικη, μια φρεσκάδα νεανική, ένα κέφι, μια όρεξη για ζωή ακατάβλητη, ανταλλάσσοντας απ' τη σκάλα ακόμα, μεταξύ τους πειράγματα και γενναιόδωρα κομπλιμέντα κι ας ήταν φορτωμένες με ασήκωτα ταψιά μπακλαβάδες, πιατέλες με χαλβά και δίπλες να κολυμπάνε στο μέλι και στο καρύδι... »
Θα μπορούσες να το πεις και ημερολόγιο. Αλλά ημερολόγιο δεν είναι.Ίσως απολογισμό μιας ζωής ή αναφορά πεπραγμένων ή έστω μια υπαρξιακή αναζήτηση με ανάλαφρες, νοσταλγικές και χιουμοριστικές νότες. Ή τίποτα απ' αυτά. Μπορεί να είναι κάτι σαν τα αποκαλυπτήρια της τοιχογραφίας μιας εποχής που ο χρόνος και η ιλιγγιώδης ταχύτητα προς το μέλλον πάει να σβήσει...
Η Γιούλα Κασκαβέλη-Πεχλιβανίδου ανήκει στην τρίτη γενιά προσφύγων, που κατέφυγε στην Ελλάδα το 1922 από τη Μικρά Ασία. Αναστήθηκε σε μια μικρή πόλη, όπου οι άνθρωποι ζούσαν σε κοινότητες, κοντά ο ένας στον άλλον. Στους μετέπειτα χρόνους, αυτό ξεχάστηκε. Με τούτο της το βιβλίο θέλησε να ιστορήσει τη μαθητεία της στη ζωή, απ’ τα μικράτα της μέχρι τη βαθιά ωρίμανσή της. Οι ιστορίες που περιέχει αναδεικνύουν μνήμες, θύμισες και βιώματα που πρεσβεύουν ένα αξιακό σύστημα: τη χαρά του συν-υπάρχειν. Αφού μέσα σ’ αυτό το «συν» και το «ομού» αναστήθηκε και ζυμώθηκε η ίδια η συγγραφέας, μέσα στην ευλογία τού ζούμε συναρμοσμένοι, «αρηρότες» που λέει και ο Όμηρος.
Ο επίλογος είναι η γνώση που κέρδισε με τη δοκιμασία της υγείας της, τότε που μια ξαφνική ασθένεια την ανάγκασε να έχει σαν ορατό πεδίο για χρόνια μόνο γιατρούς και νοσοκομεία. Για να ανακαλύψει μια νέα αποστολή: αφού πια δεν μπορεί να περπατήσει, να βρει τρόπο να πετάξει...