Τον Ιούλιο του 2023 υποχρεώθηκα να κάνω μια ΑΡΘΡΟΠΛΑΣΤΙΚΗ ΙΣΧΙΟΥ. Ήταν η πρώτη φορά που αντιμετώπιζα κάτι τέτοιο -τουλάχιστον με αυτές τις συνθήκες…! Το σοκ του χειρουργείου, η παραμονή στον θάλαμο του νοσοκομείου μαζί με άλλους 7-8 ασθενείς, ο πρωτοφανής καύσωνας, αλλά κυρίως η μοναξιά -και λόγω του καλοκαιριού- όταν επέστρεψα σπίτι και κάποιες ανεπιθύμητες παρενέργειες με οδήγησαν να ζητήσω βοήθεια από κάποιον ειδικό και μετά από κάποιες συναντήσεις ο ψυχαναλυτής με συμβούλεψε να αρχίσω να καταγράφω σ’ ένα τετράδιο τις σκέψεις μου, τα συναισθήματά μου και τα παρόμοια…έτσι λοιπόν κι άρχισα… Μετά το πράγμα ξέφυγε κι έτσι φτάσαμε στο να γραφτεί, σχεδόν, αυτό το βιβλίο…

Ο αδόκιμος-ακόμα- υβριδικός όρος ΘΕΑΤΡΟΣΤΟΡΗΜΑ υποδεικνύει τον τρόπο συγγραφής του. Είναι βασισμένος στη διακειμενική μέθοδο που οργάνωνα στο παρελθόν τις παραστάσεις μου ως σκηνοθέτης και δραματουργός που όμως εδώ παρουσιάζονται δύο εντελώς νέα συστατικά: τα κείμενα προέρχονται από χώρους προσωπικούς και βιωματικούς και στην όλη δομή υποβόσκει μια σκέψη και επιθυμία το υλικό αυτό να οργανωθεί τελικά σε ένα παραστασιακό γεγονός- με απλά λόγια στο πίσω μέρος του μυαλού μου σκέφτομαι αν και πώς θα μπορούσε όλο αυτό να γίνει και παράσταση!

Θέλω επίσης να επισημάνω μετ’ επιτάσεως ότι όλα όσα αναφέρονται στο βιβλίο αποτελούν προϊόν μυθοπλασίας και μόνο και οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική. Τίποτα από ό,τι λέγεται και συμβαίνει εδώ μέσα δεν είναι πραγματικό -ή τουλάχιστον αληθινό…(ή μήπως όχι;)