...Aπό κείνη τη στιγμή μου καρφώθηκε η ιδέα ότι έχω ένα χρέος προς τους νέους και κυρίως τις νέες συναδέλφους. Να καταγράψω την εποχή μου μέσα από τις εμπειρίες μου, που συνειδητοποίησα ότι είναι πολλές και χαρακτηριστικές. Ότι η εκμετάλλευση των νέων δημοσιογράφων δεν είναι φαινόμενο της ηλεκτρονικής εποχής του Τύπου. Ότι η υποτίμηση της γυναίκας στη δημοσιογραφία είναι διαχρονικό φαινόμενο. Ότι και τότε και τώρα, σε εφημερίδες, κανάλια, ραδιόφωνα, περιοδικά και σάιτ, διευθυντής είναι κάποιος ά­ντρας και γύρω του ταλαντούχες γυναίκες που κάνουν τη δουλειά. Ότι αν δεν συμμορφωθείς προς τας υποδείξεις των μεγάλων αφεντικών ή των μικρομέγαλων, η έξοδος ή η έξωση ήταν και είναι μονόδρομος. Ότι ο σεξισμός μπορεί να μην υπήρχε σαν όρος στα χρόνια που ξεκίνησα εγώ, αλλά η σεξιστική αντιμετώπιση υπήρχε, και πιο έντονη.
Mετά από σχεδόν 50 χρόνια ενεργής δημοσιογραφίας, μετά από εφτά απολύσεις, με πιο βάναυση αυτή την «αριστερή» από το «Κόκκινο», νομίζω ότι κάτι χρήσιμο έχω να προσφέρω, κυρίως στα νέα κορίτσια, στις νέες συναδέλφους μου. Που είναι πολύ πιο μορφωμένες από εμάς, πολύ πιο συνειδητοποιημένες και πιο μαχητικές. Που φτιάχνουν κοινότητες, οάσεις ελευθερίας και ανεξάρτητης έρευνας. Και που τις καμαρώνω...