Ξάφνου η σιωπή αρχίζει να πάλλεται, σαν πετραδάκι που ταράζει την επιφάνεια μιας λίμνης. Από το βάθος έρχονται μελωδίες, ίδιες σταγόνες της φαντασίας μου. Ποιός ηχεί μέσα στη νύχτα; Νότες πλανιούνται, θαρρείς μελωδικά κρεμαστάρια και με πλησιάζουν. Νότες, σαν τυχερά καμπανάκια στη βεράντα, μα δεν φυσά από πουθενά. Φύλλο δεν σαλεύει. Οι νότες δυναμώνουν και πληθαίνουν, χρωματίζουν τη σκοτεινιά γύρω μου. Γεμίζουν τη νύχτα. Θαρρείς πετούν στη βεράντα, στον κήπο. Χοροπηδούν από δέντρο σε γλάστρα, από πεζούλι σε σκαλοπάτι, και κατρακυλούν στον κατήφορο. Νότες γλυκές, θαμπές, ενσωματωμένες στην ομορφιά του πρωτόγονου τοπίου...
(Η «Θεϊκή» Ορχήστρα)

«Τι ζητάς από μένα. Για να αλαφρώσεις την ψυχή σου. Να μου πεις και θα το κάνω. Τι ζητάς...»
Η Ναργκίς σηκώθηκε και με πλησίασε. Έβλεπα μπροστά μου την απόλυτη ομορφιά της. Πανύψηλη φαινόταν, λυγερή σαν μίσχος λουλουδιού. Το θαμπό της φόρεμα αναδευόταν σαν να μην είχε μέσα του σώμα. Τα μάτια της έλαμπαν ακόμη. Σήκωσε τα χέρια της κι άρχισε να χορεύει με χάρη, χωρίς ήχο, να στροβιλίζεται στο χώρο χαμογελώντας. Στο τέλος κουλουριάστηκε κοντά στην πολυθρόνα σαν ένας μικρός σωρός από σκέτο ύφασμα...
(Μενταγιόν από Γιούσουρι)