Το 2010 ανέκυψε στη δημοσιότητα το ζήτημα της «ελληνικής κρίσης», με την Ελλάδα να μπαίνει στην ατζέντα των ειδησεογραφικών δικτύων παγκοσμίως σχεδόν σε καθημερινή βάση· σύντομα, η δημοσιότητα αυτή πήρε πολύ κακόβουλη τροπή, ιδίως στη διετία 2011-2012. Το αφήγημα που επικράτησε για την ελληνική κρίση εννοιολογήθηκε μέσα από διάφορα προϋπάρχοντα υποτιμητικά στερεότυπα, τα οποία τώρα αξιοποιήθηκαν για να στηθεί μια άγρια επίθεση στο σύνολο του ελληνικού λαού - αν και στην πραγματικότητα στο στόχαστρο βρέθηκαν κυρίως τα μεσαία και κατώτερα κοινωνικά στρώματα.
Η ελληνική κρίση παρουσιάστηκε στα διεθνή αναγνωστικά και τηλεοπτικά κοινά με ιδιαίτερα λεπτομερή (όσο και αποσπασματικό) τρόπο: ελληνικά και διεθνή ΜΜΕ θεαματικοποίησαν την κρίση, παράγοντας συγκεκριμένες νοηματικές αλληλουχίες που «αποκάλυπταν» την πραγματικότητα στην Ελλάδα, εστιάζοντας σε αρνητικές πληροφορίες που αποδείκνυαν τον «αυτοπαθή» χαρακτήρα της ελληνικής κρίσης, η οποία υποτίθεται πως είχε προκληθεί από «τους ίδιους τους Έλληνες». Σε εποχές έντονης αβεβαιότητας, η δημοσιότητα της «ελληνικής κρίσης» παρήγαγε οδυνηρά αποτελέσματα· διάβρωσε σχέσεις μεταξύ λαών και υπονόμευσε δυνατότητες αλληλεγγύης.
Η μελέτη εστιάζει ακριβώς στο πεδίο της δημόσιας κατασκευής της ελληνικής κρίσης, έτσι όπως νοηματοδοτήθηκε από φιλελεύθερους πολιτικούς και διανοούμενους, στοχεύοντας στην ανάλυση μεγάλων ενημερωτικών μέσων τριών χωρών της ΕΕ που αντιπροσωπεύουν το κέντρο και την περιφέρεια της τελευταίας. Στις σελίδες που ακολουθούν σκιαγραφούνται κριτικά τα βασικά και μόνιμα χαρακτηριστικά του ηγεμονικού λόγου της κρίσης. Τα χαρακτηριστικά αυτά προϋπήρχαν της κρίσης και διατηρούνται στη μετα-την-κρίση εποχή. Αφορούν συγκεκριμένα νοήματα που κανονικοποιούν και αναπαράγουν τις άνισες κοινωνικές και πολιτικές σχέσεις μεταξύ κέντρου και (ημι)περιφέρειας.