Στην πραγματικότητα, η Βερενίκη χορεύοντας δεν είχε βάρος. Λύγιζε στην ελαφρότερη πίεση. Θα έλεγες ότι ήταν η μουσική, τόσο συντονιζόταν μαζί της. Ο Αυρηλιανός φοβήθηκε ότι δεν χόρευε αρκετά καλά για εκείνην. Της το είπε. Η Βερενίκη έκλεισε τα μάτια. Και τότε, γέρνοντας επάνω της, την είδε για πρώτη φορά. Στο πρόσωπό της βασίλευε ένα χαμόγελο ύπνωσης, ακαθόριστο, εξωπραγματικό, που συνόδευε κάποια εικόνα εσωτερική. Ό,τι τραχύ, αταίριαστο υπήρχε μέσα της είχε συντηχθεί, είχε δέσει αρμονικά. Συνεπαρμένη από τη μελωδία, εγκαταλειμμένη στον καβαλιέρο της, είχε επιτέλους το αληθινό της πρόσωπο, το παιδικό της στόμα, και την έκφραση, πώς να το πω, ευτυχισμένου πόνου. Ο Αυρηλιανός επανέλαβε μέσα του ότι δεν είχε ακόμη δει ποτέ αυτή τη γυναίκα που τώρα εμφανιζόταν. Κατάλαβε ότι εκείνο που του την έκρυβε ήταν τα μάτια της. Όταν τα είχε κλείσει, δεν είχε τίποτα πια να την προστατεύει, είχε φανερωθεί αυτή η ίδια. Τα ξανάνοιξε, πιο μαύρα από ποτέ, πιο ζώα από ό,τι τα θυμόταν ο Αυρηλιανός.


Μέσα από τη ματιά του αστού πρωταγωνιστή του, ενός στοχαστικού σαραντάρη που δεν συνήλθε ποτέ από τις εμπειρίες του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, το μυθιστόρημα αυτό σκηνοθετεί μια λησμονημένη και ιδιαίτερη γενιά του μεσοπολέμου, μια γενιά χωρίς καθορισμένη ταυτότητα. Η δράση εκτυλίσσεται με φόντο την εκρηκτική και οργιώδη δεκαετία του 1920, όπου παρελαύνουν εμβληματικές μορφές, όπως ο Πικάσο και οι ντανταϊστές της Πλας Πιγκάλ, ο Κοκτώ, κέντρα διασκέδασης αλλά και επιδεικτικοί περίπατοι στο δάσος της Βουλώνης.

Παρόλες τις ανόητες καταστάσεις και συμπεριφορές που τον περιστοιχίζουν, ο Αυρηλιανός παρασύρεται από έναν βασανιστικό και ανέφικτο έρωτα για τη Βερενίκη, μια νεαρή παντρεμένη επαρχιώτισσα η οποία διψάει για το «απόλυτο».

Με σπάνιο σασπένς, που δεν εξαντλείται στις 800 περίπου σελίδες του, ο Αυρηλιανός ενός άγνωστου στην Ελλάδα Αραγκόν κερδίζει τους αναγνώστες και δικαιολογεί την κατάταξή του στα καλύτερα μυθιστορήματα του 20ού αιώνα.

Ποιητής, μυθιστοριογράφος, κομμουνιστής και δανδής, ο Αραγκόν (1897-1982) πήρε μέρος σε όλες τις λογοτεχνικές και πολιτικές περιπέτειες του 20ού αιώνα.

Στο έργο του αναδύθηκαν όλα τα ερωτήματα που τίθενται αναπάντητα ως τώρα. Πού βρίσκεται ο αληθινός έρωτας και πώς αντιμετωπίζεται η απεριόριστη επιθυμία; Σε τι χρησιμεύει η τέχνη; Τι ακριβώς είναι αυτό το ασύλληπτο πράγμα που αποκαλούμε «πραγματικό κόσμο»; Ποιος είναι αυτός που εκλαμβάνουμε ως εγώ;

Καρπός εξώγαμης σχέσης, ο Αραγκόν δεν θα αναγνωριστεί ποτέ από τον –διάσημο πολιτικό– πατέρα του. Ξεκινάει σπουδές ιατρικής (1914), γνωρίζει τον Αντρέ Μπρετόν και πρωτοδημοσιεύει ποίηση το 1918 και πρόζα το 1921. Το 1925 διακόπτει τις σχέσεις του με τον συγγραφέα Ντριέ Λα Ροσέλ, ομολογημένο πρότυπο του Αυρηλιανού και τον μετέπειτα φιλοναζιστή. Το 1927 ο Αραγκόν προσχωρεί στο Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα και έναν χρόνο αργότερα συναντά την Έλσα Τριολέ στην Coupole του Μονπαρνάς. Το 1932 έρχεται σε ρήξη με τον Μπρετόν και τον σουρεαλισμό. Το 1957 τιμάται με το Βραβείο Λένιν Λογοτεχνίας.


Ο Αυρηλιανός γράφεται μέσα στην Κατοχή κι εκδίδεται το 1945 στις εκδόσεις Γκαλιμάρ, χωρίς αρχικές δάφνες.

Η εφημερίδα Le Monde κατέταξε το μυθιστόρημα πεντηκοστό πρώτο στα 100 Βιβλία του Αιώνα.