Η ζωή του ανθρώπου είναι πορεία και σταθμός, στάση ζωής και αντίσταση. Ο δρόμος που οδηγεί στην Ιθάκη είναι ο τερματικός. Ο καθένας στη διαδρομή του αυτή θα δει το αγριολούλουδο ν' ανθεί και εκεί, όπου δεν υπάρχουν μάτια να το δούνε. Θα ακούσει το αηδόνι να κελαηδεί και εκεί, όπου δεν υπάρχουν αυτιά να το ακούνε, θα ζήσει τους κτύπους της καρδιάς του, ανάλογα με τα αισθήματα που έχει και τρέφει.
Κύκλος είναι η ζωή και με κύκλους μετριέται το μάκρος της. «Όλα κάνουν τον κύκλο τους» λέει ο λαός μας. Σε κάθε σημείο της περιφέρειας του κύκλου η αρχή και το τέλος συμπίπτουν. Το ίδιο ισχύει και στην πραγματική ζωή. Το τέλος είναι εκεί, όπου αρχίζει κάτι άλλο.
Κυνηγημένοι και ξεριζωμένοι οι πρόσφυγες ήρωες του βιβλίου από τον Πόντο και τον Καύκασο ήρθαν στην Ελλάδα, όπου εγκαταστάθηκαν, αφού πέρασαν πρώτα από τη βάσανο των λοιμοκαθαρτηρίων. Δεν πέρασαν δύο δεκαετίες και πολέμησαν για τη λευτεριά της.
Ο τίτλος του βιβλίου «Δακρυσμένα Χώματα» αντανακλά στο δάκρυ που πότισε χώματα και μνήματα σε Πόντο και Καύκασο και κατόπιν εδώ στην Ελλάδα στα χρόνια της Αντίστασης και του Εμφυλίου. Το δάκρυ είναι κι απόσταγμα της πληγωμένης και της ματωμένης σκέψης. Ό,τι το πιο καθαρό αναβλύζει μέσα από τις ρωγμές της ψυχής. Είμαστε η χώρα της οποίας και οι θεοί δακρύζουν.
Στη διαδρομή τους αυτή οι πρόσφυγες έζησαν στιγμές που έθρεψαν χτυποκάρδια, θύμησες που δεν διαγράφονται και μνήμες άσβεστες. Ένα δύσκολο ταξίδι η ζωή τους από τη φυγή ως τη θανή. Ένα ταξίδι πόνου και νοσταλγίας στον εξωτερικό και τον εσωτερικό τους κόσμο. Στο φως και το σκοτάδι, στην αναβροχιά και την μπόρα, στους ορίζοντες της φυγής και τα βάθη της ψυχής. Μια πολυκύμαντη πορεία με απογειώσεις και προσγειώσεις. Με πτήσεις και πτώσεις. Ένας υμέναιος χαράς και τέμενος λύπης.