Το βιβλίο µελετά την αναβάθµιση του ρόλου των ανθρωπιστικών Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων ως µια επιµέρους συνέπεια της επικράτησης της νεοφιλελεύθερης κοινωνικής πολιτικής. Η µεγέθυνση της υπόστασης των ΜΚΟ χρησιµοποιήθηκε για την εξυπηρέτηση δοµικών στοχεύσεών της, όπως η απορρόφηση των κοινωνικών κραδασµών, η µονοσήµαντη επικέντρωση στη διαχείριση της ακραίας φτώχειας αλλά και η νοµιµοποίηση των επιχειρούµενων κοινωνικών απορρυθµίσεων. Ο στενός εναγκαλισµός πολλών ΜΚΟ µε τις χρηµατοδοτήσεις κυβερνητικών θεσµών ή κοινωφελών ιδρυµάτων και χορηγών παρήγαγε φαινόµενα εξάρτησης και πολιτικής εργαλειοποίησής τους. Οι εξελίξεις αυτές επιφέρουν διαρθρωτικές αλλαγές στον ανθρωπιστικό τοµέα και το κοινωνικό κράτος.

Η αύξηση της επαγγελµατοποίησης και του τεχνοκρατισµού των ΜΚΟ, ο ενστερνισµός µιας ανταγωνιστικής οργανωσιακής κουλτούρας στα πρό­τυπα της αγοράς, η ανάλωση σε βραχυπρόθεσµα και επιδερµικά πρότζεκτ, η κυνική βιοπολιτική µεταχείριση των ωφελουµένων τους, η εθελοντική εργασία, οι ευέλικτες εργασιακές σχέσεις και η διαµόρφωση προτύπων ανθρωπιστικού καριερισµού είναι ορισµένες από τις συνέπειες της νεοφιλελεύθερης αναβάθµισής τους. Οι ΜΚΟ βιώνουν µια υπαρξιακή αντίφαση µε την εκτέλεση ανθρωπιστικών δράσεων οι οποίες ενίοτε διαβρώνουν την αξιοπρεπή διαβίωση.

Στην Ελλάδα, οι πολλαπλές κρίσεις και οι πολιτικές λιτότητας της τελευταίας δεκαπενταετίας ενίσχυσαν την παρουσία των ΜΚΟ ως υποκατάστατο στη βίαιη αποδιάρθρωση του συστήµατος κοινωνικής προστασίας. Η εντατικοποίηση της συστηµικής ενσωµάτωσής τους συµπορεύθηκε µε την αποξένωσή τους από τα κοινωνικά κινήµατα. Η πολιτική εργαλειοποίηση από τους χρηµατοδότες, η αποδοχή και νοµιµοποίηση των υπηρεσιών έκτακτης ανάγκης και ο εγκλωβισµός των ακραία φτωχών σε απάνθρωπες συνθήκες, όπως και οι κατακερµατισµένες εργασιακές σχέσεις του εργατικού δυναµικού τους, σηµατοδοτούν διάβρωση όχι µόνο των ανθρωπιστικών αρχών των ΜΚΟ αλλά και της φυσιογνωµίας της κοινωνικής πολιτικής συνολικά.