«Ουδέν κακόν αμιγές καλού», έλεγαν οι αρχαίοι. Δηλαδή, μαζί με όλα τα κακά έρχεται και ένα καλό. Φαίνεται απίστευτο, και εγώ δεν το πίστευα, μέχρι που το είδα να συμβαίνει σε μένα.
Στις 29 Μαρτίου 2011 με χτύπησε εγκεφαλικό. Και τότε άρχισε η ταλαιπωρία: νοσοκομείο, γιατροί, φάρμακα και αγώνας, μέχρι να προσαρμοστώ σωματικά και ψυχολογικά στην αναπηρία. Μετά, βρήκα τη λύση. Το μυαλό, ευτυχώς, έμεινε άθικτο. Γνώριζα τα στοιχειώδη από υπολογιστή και άρχισα να γράφω τις ιστορίες που είχα ακούσει μέσα από τη συναναστροφή μου με τους γερόντους. Μάζεψα αρκετές. Οι φίλοι που τις διάβασαν, τις αγάπησαν και μου πρότειναν να τις κάνω βιβλίο. Έτσι γίνηκαν οι «Καμπούσικες ιστορίες της βεγγέρας». Συνέχισα να γράφω – ατελείωτες οι Καμπούσικες ιστορίες που είχα μαζέψει – και σε λίγο μαζεύτηκαν οι «Καμπούσικες ιστορίες της πεζούλας». Συνεχίζω ακόμα να γράφω και τώρα έφτιαξα «Τις Φλουριές του Κάμπου», που πιστεύω να σας αρέσουν όσο και τα άλλα.
Ελπίζω και εύχομαι να διαβαστούν και τα τρία βιβλία από τις επόμενες γενιές, για να μάθουν την καλλιεργητική ταχτική και πώς ζήσαμε. Πολλές ευχαριστίες στους φίλους που μου έστειλαν φωτογραφίες και σε όσους με βοήθησαν στη συγκέντρωση στοιχείων.