Το «Πέραν της αρχής της ηδονής» είναι ένα κείμενο ορόσημο τόσο σε ότι αφορά στη σκέψη του Φρόιντ σχετικά με τη γνώση της λειτουργίας του ανθρώπινου ψυχισμού, αλλά και σε ότι αφορά στην μεθοδολογία της αναλυτικής τεχνικής έτσι ώστε να έχει την πιθανότητα να τείνει να γίνεται επαρκής μια ανάλυση. Με το συγκεκριμένο κείμενο στα 1920 ο Φρόιντ, μέσω της ανάδειξης του καταναγκασμού για επανάληψη σε βασική λειτουργία της ενορμητικής διαδικασίας, αναδεικνύει τη σημασία της αυτοσυντήρησης του ψυχοβιολογικού υποκειμένου. Ρόλος τον οποίον έχουν αναλάβει για λογαριασμό του και κατά συνέπεια χαρακτηριζόμενες ως ενορμήσεις ζωής, οι σεξουαλικές ενορμήσεις vs στις ενορμήσεις καταστροφής. Το «Πέραν της αρχής της ηδονής», στην εποχή του, αλλά και αρκετά χρόνια αργότερα, δεν κατανοήθηκε όσο έπρεπε στην ουσία του, αλλά αντίθετα από κάποιους χαρακτηρίστηκε ως σκοτεινό, ή ακατανόητα βιολογικό. Όμως τελικά είναι καινοτόμο γιατί «μετακίνησε» την ψυχανάλυση, αλλά και την αναλυτική μεθοδολογία της τεχνικής, από το κλειστό πλαίσιο μιας τελεολογικής, εξελικτικής και στατικής θεωρίας και τεχνικής, στον «κόσμο» του αναπάντεχου, αναγνωρίζοντας κυρίως την κυρίαρχη δύναμη του ασυνειδήτου εγώ το οποίο επιζητεί τη δυσαρέσκεια μέσω της επανάληψης με βάση την μεταβίβαση. Με το συγκεκριμένο κείμενο ο Φρόιντ ανέδειξε τη διαφορά ανάμεσα σε μια ψυχανάλυση αυτοκαθοριζόμενη και σε μια άλλη, τη συμπεριφορική ή ετεροκαθοριζόμενη που αναπτύχθηκε κυρίως στις ΗΠΑ, όπου και η εξελικτική άποψη και το νόημα πρόοδος είναι κυρίαρχα. Ζητήματα τα οποία δημιούργησαν μόνιμα ρήγματα στους ψυχαναλυτικούς κύκλους. Το συγκεκριμένο κείμενο αναδεικνύει τις βαθιές αντιφάσεις του ανθρώπινου ψυχισμού, κυρίως στις επιλογές του, π.χ. επιλέγει να αναλυθεί ή όχι, επιλέγει το θάνατο του ή τη συνέχιση της ζωής του.