Ορισμένα βιβλία διαθέτουν μια μοναδική ιδιότητα: γίνονται ανοιχτά παράθυρα για την εποχή τους, τις ψυχές και τις σκέψεις των ανθρώπων. Ένα τέτοιο παράδειγμα αποτελεί η συλλογή διηγημάτων του Βιατσεσλάβ Ζαρενκόφ, η οποία ξεδιπλώνει μπροστά στον αναγνώστη τα διαρκώς μεταβαλλόμενα τοπία της ύστερης ΕΣΣΔ, της Περεστρόικα και της διαμόρφωσης της νέας Ρωσίας. Η γεωγραφία των ιστοριών εκτείνεται από ένα λευκορωσικό χωριό έως το Λένινγκραντ, από το Κέιμπριτζ έως τις ακτές της Κύπρου, υφαίνοντας έναν αφηγηματικό χρόνο και τον χώρο με πεπρωμένα και χαρακτήρες.

Τα έργα του Β. Ζαρενκόφ συνεχίζουν τις παραδόσεις της κλασικής ρωσικής λογοτεχνίας: κάπου απηχούν τα θέματα των ιστοριών του Αντόν Τσέχοφ, του Βίκτορ Αστάφιεφ, του Βίκτορ Ρασπούτιν, κάπου τη σάτιρα του Μιχαήλ Σαλτίκοφ Στσεντρίν και του Μιχαήλ Ζόστσενκο. Κάθε ιστορία μοιάζει με ένα φωτογραφικό στιγμιότυπο, όπου η σκληρή πραγματικότητα συγκρούεται με τον εύθραυστο εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου, όπου το ελαφρύ χιούμορ δίνει τη θέση του στην υπερβολή και τον αλύπητο σαρκασμό. Ο Β. Ζαρενκόφ, μέσα από τις ιστορίες του, συνθέτει ένα μωσαϊκό πορτρέτο της κοινωνίας, χωρίς να λειαίνει τις αιχμηρές της γωνίες ή να μετριάζει τα λάθη και τις αδυναμίες των χαρακτήρων του – φοιτητών, οικοδόμων, δημόσιων υπαλλήλων, χωρικών, επιχειρηματιών… Όλοι τους παλεύουν με τις εκάστοτε συνθήκες, αναζητούν τον δρόμο τους, και μόνο οι αποφάσεις τους καθορίζουν το αν θα βρουν την ευτυχία ή θα καταστρέψουν ό,τι τους είναι πολύτιμο. Ακόμη και τα φυτά, τα ζώα και τα πουλιά συμμετέχουν στην αφήγηση, αναδεικνύοντας τη συμβίωση ανθρώπου και φύσης και υπενθυμίζοντάς μας την ανώτερη δύναμη που χαρίζει ζωή σε όλα…