Με αφετηρία τη θέση ότι κάθε σχεδίαση είναι μια άσκηση επανασχεδίασης, το παρόν δοκίμιο συστήνεται ως μια απόπειρα να σχεδιαστεί το σώμα της γραφής μέσα από συγκεκριμένες εκπληρώσεις του. Για τις ανάγκες αυτής της εργασίας, το κλασικό ερώτημα περί του καλύτερου δυνατού κόσμου μετασχηματίζεται σε μια αναζήτηση για τα όρια της γραφής. Το βιβλίο δομείται σε μια λογική χρονικής ακολουθίας επτά διακριτών σχεδιαστικών επεισοδίων. Ξεκινώντας από τους Σταντάλ, Μπαλζάκ, Μέλβιλ και Φλωμπέρ στον 19o αιώνα και συνεχίζοντας στον 20ό μέσω του Κόνραντ, του Προυστ και της Γουλφ, σε κάθε μία από τις ενότητες του βιβλίου αναλύεται ένα πρόβλημα σχεδίασης. Με αναφορά στην πλατωνική θεωρία της γραφής και την αριστοτελική ποιητική και κυρίως στη σύγχρονη γαλλική φιλοσοφία και τον τόπο συνάντησης της θεωρίας και της κριτικής της τέχνης και της λογοτεχνίας, το σώμα της γραφής δοκιμάζει τις νέες υποστάσεις του μέσα από τις ανασχεδιάσεις της πολιτικής και της αισθητικής λειτουργίας της γραφής, των αρχιτεκτονικών της περιγραφής και του πραγματικού, της φιλοσοφικής ερμηνείας, της έντασης ανάμεσα σε μυθοπλασία και μυθοποιία, δυνατό και αδύνατο. Αν ο Ρεμπώ, όπως μας λέει ο Ρανσιέρ, θέλησε να γράψει τον αιώνα του, να ολοκληρώσει το σχέδιό του για ένα νέο σώμα, αποδίδοντάς του τη γλώσσα του μέλλοντος, αλλά και αν ο Άουερμπαχ είδε την εξέλιξη της λογοτεχνίας μέσα από μια τυπολογική διαδοχή, το παρόν δοκίμιο επιχειρεί τη σύλληψη της γραφής μέσα από τις ενσαρκώσεις της στην ύλη και τις διαφορετικές εκδηλώσεις της σκέψης, μέσα από την αισθητική λογική και την πολιτική, μέσα από το πεπρωμένο της όπως αυτό σχεδιάζεται τελικά στην αναμέτρηση με τον εαυτό του, την ιστορία, αλλά και με τα πεπρωμένα των άλλων τεχνών.