«Στο σπίτι μας μεγαλώνουμε σαν τα φυτά, σαν τα δέντρα. Η παιδική μας ηλικία είναι ακόμα εκεί, δεν έχει φύγει, μα έχει ξεχαστεί. Στο σπίτι μας, στον κήπο μας, δεν είναι ανάγκη να τα έχουμε όλα συνεχώς γύρω μας, με την ψυχή συνεχώς στο στόμα, όλη μας τη ζωή σε αγωνία. Όχι. Στο σπίτι μας ξεχνούμε, ξεχνιόμαστε. Η πατρίδα, το σπίτι μας, είναι πάνω απ’ όλα ο τόπος όπου μπορούμε να ξεχνιόμαστε. Γιατί αυτό που έχεις αποθέσει σε μια γωνιά δεν χάνεται. Κι αρκεί μια μέρα να λάμψει το φως με έναν συγκεκριμένο τρόπο για να αναδυθεί κάτι που έμοιαζε για πάντα χαμένο, σαν να βγήκε απ’ τη θάλασσα, καθαρό και γεμάτο ζωή. Κι αν αυτό το κάτι είναι μια θλίψη, βρίσκεις ανακούφιση αφήνοντάς τη σε μιαν άκρη για να την αναζητήσεις όταν θα έχεις το κουράγιο».

Η φωνή της Αντιγόνης, ρωμαλέα και καθαρή, κάποτε παραληρηματική και προφητική, πάντα όμως γνήσια και ρέουσα από τα σπλάγχνα της τραγικής ηρωίδας –και πάντα σε συνομιλία με τα πρόσωπα που συμπορεύονται μαζί της στον μύθο–, ταυτίζεται στο έργο αυτό με τη φωνή της Ισπανίδας φιλοσόφου και συγγραφέα Μαρία Θαμπράνο, της σημαντικότερης γυναικείας μορφής της ισπανικής διανόησης του 20ού αιώνα, η οποία έζησε εξόριστη για περισσότερα από σαράντα χρόνια.