Το βιβλίο μιλά για την ψυχική διεργασία του πένθους, μια μακροχρόνια, ενεργητική και μοναδική για τον καθένα διεργασία, που συντελείται μέσα από πολύπλοκες και αλληλεξαρτώμενες αλληλεπιδράσεις με τους σημαντικούς για εμάς ανθρώπους στις οικογένειες και στις κοινότητες στις οποίες ζούμε.
Βασισμένη στις εμπειρίες από την κλινική της εργασία με ανθρώπους που έχουν βιώσει την απώλεια και τον θάνατο, η συγγραφέας ρίχνει φως σε διάφορες διαδρομές του πένθους και διερευνά μερικά συνηθισμένα αλλά πολύ σημαντικά ερωτήματα: Τι μένει, αλήθεια, όταν ο άλλος φεύγει από τη ζωή; Πώς τον αποχωριζόμαστε; Πώς αντέχουμε να διασχίσουμε την απροσμέτρητη οδύνη και θλίψη και να επιστρέψουμε σε μια ζωή που δεν θα περικλείει τον άλλον; Πώς θα ξαναβρεθεί το νόημα που χάθηκε; Πώς το ρήγμα ανάμεσα στο «πριν» και στο «μετά» γεφυρώνεται και ξαναβρίσκει το «και» που διαταράχτηκε;
Μέσα από την επώδυνη ψυχική διεργασία του πένθους το άτομο προσπαθεί να ξαναϋφάνει το νήμα και το νόημα της ζωής του, που διαταράχτηκε μετά την απώλεια, και να χαράξει και πάλι διαδρομές προς τη ζωή, κρατώντας ζωντανή τη μνήμη του προσώπου που χάθηκε και διατηρώντας την αγάπη του για τη ζωή. Η Κία Θανοπούλου, ως ειδική στο θέμα αυτό, επιδιώκει να συμβάλει με το έργο της σε αυτή την ανθρώπινη ανάγκη.