Μετά τον Τόμας Μπέρνχαρντ, η συγγραφέας, καλλιτέχνης και ακτιβίστρια Ελφρίντε Γέλινεκ (1946) συνεχίζει τη μακρά αλυσίδα της παράδοσης των ανθρώπων της τέχνης και του πνεύματος στην Αυστρία οι οποίοι αμφισβητούν ανοιχτά το ιστορικό παρελθόν της πατρίδας τους και διατηρούν μια αμφίσημη σχέση μαζί της. Η Γέλινεκ μπαίνει στο στόχαστρο του ακροδεξιού κόμματος FPÖ, χαρακτηρίζεται από τα συστημικά μέσα ως «Nestbeschmutzerin» («αυτή που λερώνει τη φωλιά της») και απαγορεύεται το ανέβασμα των έργων της στα θέατρα της Αυστρίας, μέχρι τη θριαμβευτική επάνοδό της με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 2004 και την καθιέρωσή της ως μιας από τις σημαντικότερες εκπροσώπους της ευρωπαϊκής διανόησης.
Η παρούσα μελέτη αποτελεί την πρώτη απόπειρα στην Ελλάδα ανάδειξης του πολυπρισματικού χαρακτήρα του θεάτρου της Γέλινεκ, μέσα από την οπτική της πολιτικής και του φεμινισμού, εκκινώντας από την πεποίθηση πως τα θεατρικά της έργα μπορούν να διαβαστούν ως επανεγγραφή της αυστριακής ιστορίας.
Η Κυριακή Δεμίρη, αντλώντας το υλικό της έρευνάς της από αρχεία, συνεντεύξεις στενών συνεργατών της Γέλινεκ και από συντελεστές των παραστάσεων στα θέατρα για τα οποία γράφει πλέον κατά παραγγελία, μελετά τέσσερα από τα σημαντικότερα θεατρικά της έργα και αναδεικνύει ζητήματα δραματουργίας, αισθητικής και πολιτικής.