Θεωρούσαμε ότι αναφαίρετο δικαίωμα του ανθρώπου ήταν να μπορεί να σχεδιάζει την επαγγελματική και την προσωπική του ζωή. Κάτι τέτοιο ανήκει στο παρελθόν. Η ανάγκη των περιστάσεων μας έφερε σε μια κατάσταση όπου πρέπει να σταματήσουμε να «αγωνιούμε για το αύριο» (Μτ 6:34).
[…] Το να σκεφτόμαστε και να ενεργούμε για χάρη της επόμενης γενιάς, παρότι είμαστε έτοιμοι να φύγουμε οποιαδήποτε μέρα χωρίς φόβο ή ανησυχία – αυτό, στην πράξη, είναι το πνεύμα στο οποίο είμαστε υποχρεωμένοι να ζήσουμε. Δεν είναι εύκολο να είσαι γενναίος και να κρατάς αυτό το πνεύμα ζωντανό, αλλά επιβάλλεται να το κάνεις.
Έχουμε μάθει πια να βλέπουμε τα μεγάλα γεγονότα της παγκόσμιας ιστορίας από τα χαμηλά, από τη σκοπιά των απόκληρων, των υπόπτων, των κακοποιημένων, των αδύναμων, των καταπιεσμένων και των συκοφαντημένων – εν συντομία, από τη σκοπιά όσων υποφέρουν.
Το σημαντικό είναι ότι δεν θα έπρεπε ούτε η πίκρα ούτε ο φθόνος να μας αποκαρδιώσουν αυτή την περίοδο, ότι θα έπρεπε να αντικρίζουμε με καινούργια ματιά τα μεγάλα και τα μικρά, τη θλίψη και τη χαρά, τη δύναμη και την αδυναμία, ότι η αντίληψή μας περί γενναιοδωρίας, ανθρωπιάς, δικαιοσύνης και ελέους θα έπρεπε να γίνει σαφέστερη, πιο ελεύθερη, λιγότερο υστερόβουλη.