Τέσσερα μότο προαναγγέλλουν ισάριθμες αφηγηματικές ενότητες. Μερικές σαν «παλιές από στόμα σε στόμα ιστορίες» (Φώκνερ), τις διαδέχεται «ο γοερός θρήνος της απαρηγόρητης χίμαιρας» (Έλιοτ), με τους ήρωες να επισημαίνονται τη στιγμή που αναγνωρίζουν την πλήρη ασυμφωνία ανάμεσα στην επιθυμία τους και την πραγματικότητα. Όμως «τα πράγματα αλλάζουν, αλλάζουν, δεν μπορείς να έχεις τίποτα» (Λε Γκεν) και στη δίνη αυτής της αλλαγής όλα μπορούν να συμβούν, κι όλα να διεκδικήσουν τη δική τους θέση: από τη χωρατατζίδικη φλυαρία μέχρι την επίκτητη αλαλία, κι από την αδρανοποίηση μέχρι την προσαρμογή, ή ακόμα και τη μισερή εξέγερση ?«Έστω. Ανάπηρος, δείξε τα χέρια σου» (Αναγνωστάκης).

Και στο βάθος ο Όμηρος, όχι ως μότο, αλλά ως γκριμάτσα αποκαρδίωσης για τον Σκάμανδρό του, που παραμένει αγαναχτισμένος. Που δεν λέει ν’ απαλλαγεί απ’ όλα όσα εξακολουθητικά δυσχεραίνουν την απρόσκοπτη, γαλήνια ροή του. Που μάταια πασχίζει να καθαρίσει τα νερά του από τα πτώματα. Τα αίματα. Την τρέλα των ανθρώπων.