Κατά τα μυθολογούμενα, ο Θησέας, ο μυθικός βασιλιάς της Αθήνας, υπέπεσε στη νεαρή ηλικία του στο αμάρτημα της λήθης. Λησμόνησε ν’ αντικαταστήσει τα μαύρα πανιά και να τοποθετήσει τ’ άσπρα στα κατάρτια του καραβιού της επιστροφής του από την Κρήτη. Αποτέλεσμα εκείνης της λησμονιάς ήταν η αυτοκτονία του πατέρα του, του Αιγέα, που καταγράφεται ως το πρώτο θύμα της λήθης. Ο Σοφοκλής, με την τραγωδία «Οιδίπους επί Κολωνώ», αφηγείται για έναν άλλο δυστυχισμένο γονιό, τον Οιδίποδα, ο οποίος έγινε «ικέτης» στο «έρεισμ’ Αθηνών», στον ιερό τόπο των Ευμενίδων, οι οποίες ήταν «Γης τε και Σκότους κόραι». Με την παροχή ασύλου από τον Θησέα στον Οιδίποδα, «ως εάν ήταν ο πρόγονός του», εισήχθη στην πόλη του ως αρχή και αξία η «ευσπλαχνία» και με τον τρόπο αυτό επήλθε η λύτρωση για το πρότερο ατόπημά του. Η Αθήνα κατέστη η πόλη όπου η εξουσία ασκήθηκε υπό την επικράτεια της αλληλεγγύης και τούτο έπρεπε να διατηρηθεί στη μνήμη εσαεί. Η κάθαρση, έτσι, θα έχει νόημα και διάρκεια μόνο εάν η Πολιτεία δεν λησμονεί να μεριμνά για την απάλειψη της ανθρώπινης οδύνης.