«…κι επέμενε στην αμετακίνητη άποψή του, ότι έγκλημα κρυβόταν πίσω από τις μυστηριώδεις εξαφανίσεις και μάλιστα ειδεχθές! Όμως, έφαγε τέτοια στενή παρακολούθηση ο ανύποπτος ντιλιβεράς για αρκετό καιρό από μυστικό της ασφάλειας, χωρίς καθόλου να υποψιαστεί το ελάχιστον, που στην τελική, δεν προέκυψε ούτε η παραμικρή υποψία εις βάρος του. Μιας και ο δολοφόνος πάντα γυρίζει κάποια στιγμή στον τόπο του εγκλήματος, για να βεβαιωθεί πως δεν άφησε κανένα ίχνος κι εκεί είναι το μοιραίο του λάθος, που πιάνεται σαν τον ποντικό στη φάκα… “Ε, μεγάλε Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, μάθημα που μού ‘δωσες!” μονολόγησε… Πάμπολλες φορές είχε λιανίσει τις σελίδες του “ Έγκλημα και τιμωρία”, ρουφώντας με ασίγαστη λαιμαργία κάθε λεπτομέρεια της εγκληματικής πράξης, καταγράφοντας με ακρίβεια στο μυαλό του, όλες τις ψυχολογικές διακυμάνσεις του θύτη Ρόντιον Ρομάνοβιτς Ρασκόλνικοβ. Ως και την πτυχιακή του πάνω σ’ αυτό το μοναδικό, ψυχογραφικό δημιούργημα εργάστηκε μερόνυχτα και με πολύ ζήλο. Ο μόνος ύποπτος, λοιπόν, που έμενε ήταν ο άγνωστος της φωτογραφίας, εκτός, και πολύ πιθανόν, να ήταν κι αυτή ψεύτικη. Αλλά θα τον έβρισκε…»