Αντώνιος Κουτούζης λέγομαι. Είμαι απ’ τη Λαμία. Έχω, απ’ τον πατέρα μου, το σιδεράδικο στην είσοδο της πόλης. Και αυτός, το κληρονόμησε απ’ τον γέρο του. Το σίδερο είναι η μοίρα μας.
Ξέρω γράμματα αρκετά. Τέλειωσα το δημοτικό. Τα ’παιρνα, μα δεν μ’ άρεσαν. Μου άρεσε πάντα η φωτιά, το πυρωμένο σίδερο.
Τ’ αμόνι μου εκατό κιλά, δεν ήταν όμως αρκετό. Πήγα εθελοντής στο μέτωπο. Έφτασα στο Εσκί Σεχήρ. Βίασα, σκότωσα, έκαψα πατρογονικά, πυρπόλησα του αίματος γραμμές. Όταν οι Τούρκοι έσπασαν το μέτωπο, κατά την υποχώρηση, μ’ έπιασε λύσσα, ξεθεμέλιωνα ολημερίς κι ολονυχτίς. Στο Εϋρέτ και το Ουλουτζάκ με νιώσανε τα χώματα, με ξόρκισαν οι μήτρες. Ήμουν με τον Τρικούπη, δειλά θρασίμια κρύβονταν, ποθούσανε τη θάλασσα. Πέντε ημέρες πολεμούσα σέρνοντας αίμα και φωτιά, στο τέλος τραυματίστηκα. Μ’ άφησαν στην κοιλάδα του Αλή Βεράν, με σφάξανε οι Τούρκοι. Δεν μετανιώνω, όμως. Χρόνια μετά, θα καίω το Χαλέπικαι τη Βηρυττό. Θα φτάσω στην Παλμύρα. Κανείς δεν θα με σταματήσει. Ούτε ο Ευφράτης, ούτε κανένας ποταμός.
Η αναζωπύρωσή μου στους αιώνες είναι η μοίρα μου.
Και η δικιά σας.