Η συστηµατική προσέγγιση του Ποινικού ∆ικονοµικού ∆ικαίου και η ανάδειξη της κοµβικής λειτουργίας του στο πλαίσιο µιας δικαιοκρατούµενης έννοµης τάξης παραμένουν οι κύριες στοχεύσεις της προκείµενης συγγραφικής προσπάθειας. Το αυξηµένο –ακριβώς λόγω των αλλεπάλληλων τροποποιήσεων της ποινικής δικονομικής νομοθεσίας– επιστηµονικό ενδιαφέρον για τον κλάδο του Ποινικού ∆ικονοµικού ∆ικαίου επιτάσσει σήμερα, περισσότερο από ποτέ, την ενασχόληση µε τα θεµέλια του δικονοµικού φαινοµένου και την εξέλιξη των αρχών και των θεσµών του στο σύγχρονο νοµικό περιβάλλον. Οι παρεμβάσεις του νομοθέτη σε βασικά πεδία του δικονοµικού δικαίου προϋποθέτουν την εκ νέου ανάλυση και κατανόησή τους, ώστε να εµπεδωθεί η αλλαγή παραδείγµατος που προωθείται µε αυτές.

Η νέα αυτή έκδοση κατέστη αναγκαία λόγω των διαδοχικών τροποποιήσεων που έλαβαν χώρα στον νέο ΚΠΔ, κορωνίδα των οποίων αποτέλεσε η τροποποίηση πολλαπλών διατάξεων με τον Ν. 5090/2024. Πέραν της ανάγκης επικαιροποίησης των καθ’ έκαστον διατάξεων ανακύπτει εντονότερα η αξίωση για συστηματική ανάλυση των νέων ρυθμίσεων που εισήχθησαν ιδίως με τον Ν. 5090/2024 και τον μεταγενέστερο Ν. 5134/2024, καθώς ο διάχυτος χαρακτήρας τους παραπέμπει σε «αντανακλαστικού» τύπου νομοθέτηση, η οποία τιθασεύεται μόνον με την μέτρησή της στην πράξη.

Με τον Ν. 5090/2024 επήλθαν αμφιλεγόμενες τροποποιήσεις σε μια σειρά διατάξεων που αγγίζουν την φυσιογνωμία της ποινικής δίκης, ιδίως ως προς τον τρόπο κίνησης και την εισαγγελική διαχείριση της ποινικής δίωξης, την διαδικασία παραπομπής στο ακροατήριο, την μετατόπιση του κέντρου βάρους υπέρ των μονομελών δικαστικών συνθέσεων και την εν γένει ριζική αναμόρφωση των διατάξεων περί της αρμοδιότητας των ποινικών δικαστηρίων. Στην ίδια κατεύθυνση κινούνται και οι ποικίλες διάσπαρτες προσαρµογές των δικονοµικών διατάξεων που αφορούν στην αρμοδιότητα του εισαγγελέα και του ανακριτή, καθώς και στην αποδεικτική διαδικασία, τις εναλλακτικές διαδικασίες και τα ένδικα μέσα.