Το παρόν βιβλίο, θεραπεύει το γνωστικό αντικείμενο της Πολιτιστικής Διπλωματίας και μελετά τις νέες πρακτικές που ανακύπτουν στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής, σε μια προσπάθεια επανατοποθέτησης της έννοιας του πολιτισμού μέσα στο γενικό θεωρητικό πλαίσιο των διακρατικών σχέσεων. Το παρόν βιβλίο θέτει το θεωρητικό πλαίσιο για την κατανόηση του τρόπου με τον οποίον διαχέεται η ισχύς στην άσκηση Πολιτιστικής Διπλωματίας. Καταγράφονται οι πρακτικές και τα εργαλεία με τα οποία ασκούν Πολιτιστική Διπλωματία τα πιο προηγμένα κράτη στον κόσμο, με σκοπό να εντοπιστούν τα κενά στη λειτουργία, τη διαχείριση και τον σχεδιασμό της Ελληνικής Πολιτιστικής Διπλωματίας. Η διεπιστημονική προσέγγιση που ακολουθείται για την ορθότερη κατανόηση του αντικειμένου, τοποθετεί την Πολιτιστική Διπλωματία σε ένα υπόβαθρο ανθρωπολογικό, αφ’ ης στιγμής είναι ο πολιτισμός που προσδιορίζει την εν λόγω διπλωματία.

Στο πλαίσιο αυτό δεν θα μπορούσε να απουσιάζει η θρησκευτική διάσταση. Το στοιχείο της θρησκείας διαδραματίζει έναν ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο στην κατανόηση της κουλτούρας ενός λαού και εξετάζεται επισταμένως στο βιβλίο, ως προϊόν του ήδη διαμορφωμένου πολιτισμού ενός λαού, ο οποίος φανερώνει την εσωτερική οργάνωση ενός κράτους, αλλά και τους φόβους και τις προσδοκίες ενός λαού. Για τον λόγο αυτόν αναλύεται συγκριτικά το πνευματικό υπόβαθρο των πολιτισμών στη βάση του ιστορικοκοινωνικού τους πλαισίου και παρατίθενται τα συμπεράσματα και οι διαπιστώσεις που προκύπτουν από τις διαστάσεις της κουλτούρας, και ο τρόπος που αυτή επιδρά στην εξωτερική πολιτική των κρατών.