Μαύρη λογοτεχνία, αφήγημα τρόμου, ύφος gothic. Κυρίαρχα στοιχεία σε αυτές τις ιστορίες είναι οι συνθήκες σκότους, η υποβλητική παρουσία της σκιάς και τα «τινάγματα» του νου των ηρώων του συγγραφέα. Σε αυτό το είδος ο Βουτυράς συνθέτει εξπρεσιονιστικά στοιχεία, μεταφυσικές υποβολές και ψυχιατρικές κλινικές εικόνες. Και ακόμα ισορροπεί πάνω στη «γεφύρωση του διχασμού μεταξύ υλικού και πνευματικού». Τα διηγήματα αυτά έχουν μια πεισιθάνατη αγριότητα. Θα βρούμε εκεί νεκροταφεία, τελετουργίες αίματος, δολοφονίες, τρομακτικά όνειρα, θαμπά φώτα, προαισθήματα, εμμονές και παραισθήσεις. Ένα μυστικό σκοτεινό κόσμο που μέσα του οι ήρωες των ιστοριών, παραδίδονται αφού παλέψουν μάταια. «Με κείνο που κρυφά διευθύνει αυτά τα χτυπήματα πώς του ήτανε δυνατό να πολεμήσει; Αυτό κρύβεται παντού, στο φως της ημέρας, στο σκοτάδι, στον αέρα!» σκέφτεται κάποιος απ’ αυτούς. Είναι ένας κόσμος ζωντανών νεκρών που όμοιός του δεν υπάρχει στην ελληνική λογοτεχνία. [από το εκδοτικό σημείωμα]

[ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ]

Ξαφνικά του φάνηκε να είδε στον αέρα µέσα και πολύ πολύ κοντά του ένα καράβι, ένα παράδοξο καράβι, που ανεβοκατέβαινε γρήγορα, τρελά, µ’ έναν πίνακα άσπρο πάνω του στηµένο, γεµάτο γράµµατα µαύρα!

Αυτό ήταν για µια στιγµή, µόνο για µια στιγµή, σα να ’χε ανοίξει ο αέρας που το ’κρύβε ή να µπόρεσε αυτός να δει κάτι αόρατο που τριγύριζε κει και που είχε έρθει µε το χρώµα του αέρα ή του νερού!

Πετάχτηκε µε τον νου να σαλεύει απ’ τον τρόµο: Το καράβι, το καράβι!... έκανε. Κείνο το καράβι! Α, κακό... κακό!... Τι άλλο σηµαίνει από κακό που έρχεται;...