Στα πενήντα τρία ποιήματα της συλλογής κυριαρχεί η εικονιστική αναδίφηση της μεταξύ των πραγμάτων σύνδεσης. Η εναλλαγή μεταφυσικών και ερωτικών ποιημάτων σε μια συνεχή δυαδική αντίστιξη παρουσιάζει το κάθε αντικείμενο ως ένα καθρεπτισμό, είτε μεταφυσικό είτε ερωτικό αντίστοιχα, που παραβιάζει την προτεραιότητα του υποκειμένου. Μια ομοιότητα επιπόλαιη, σαν κι αυτή που επιτρέπει η αποτύπωση σε ένα εύπλαστο υλικό όπως είναι το κερί. Αντί να αποτελεί έναν περιεκτικό και αυτούσιο χώρο, ένα μουσείο που βρίθει από κέρινα είδωλα, η ίδια η φύση χρησιμεύει ως το κοινό πρόπλασμα των όντων. Μια ζωτική αφόρμηση που δεν οδηγεί στο ουσιώδες αλλά σε μια επαναλαμβανόμενη και καταρρέουσα μίμησή της. Όλα μοιάζουν με όλα· τίποτα δεν είναι μοναδικό ή αληθινό ως διαφέρον. Στην ποιητική αυτή συλλογή κεντρικά θέματα είναι ο θάνατος, η απώλεια, ο χρόνος και η ύπαρξη, και πρωταρχικά ο έρωτας, η πιο ευδιάκριτη από τις ψευδαισθητικές αποτυπώσεις. Γράμματα του συγκεκριμένου κοσμοποιητικού αλλά αναλώσιμου αυτού αλφαβήτου είναι η σελήνη, η βροχή, η νύχτα, η θάλασσα, το φυσικό όσο και το ανθρώπινο στοιχείο στην υπαρξιακή και ερωτική τους διέκταση, ομοιότητες που αναζητούν το βάθος διακαώς το ένα μέσα στο άλλο.