Βγήκε από το γραφείο του Γυμνασιάρχη. Το κεφάλι του βούιζε και το βήμα του δεν ήταν σταθερό. Έσφιγγε με δύναμη τα δόντια του για να μην κλάψει. Δεν τα κατάφερε. Τα δάκρυα άρχισαν να κυλάνε. Σκουπίστηκε. Δεν έπρεπε να τον δούνε οι συμμαθητές του. Γύρισε στην τάξη του. Πήγε στο θρανίο του, πήρε τη σάκα του έβγαλε τις σελίδες του πανηγυρικού που θα διάβαζε σε μια εβδομάδα για την 25η Μαρτίου και τις κομμάτιασε.
Έριξε τα κομμάτια στη σόμπα. Τόσος κόπος τόσα απογεύματα στη Βιβλιοθήκη.
Το κουδούνι ακούστηκε το διάλειμμα τέλειωσε. Ξαφνικά άρπαξε τη σάκα του και όρμησε στην πόρτα. Ο φιλόλογος που έμπαινε προσπάθησε να τον σταματήσει, σχεδόν τον έσπρωξε και βγήκε από την αίθουσα.
«Για λόγους αρχής», έτσι του 'πε ο Γυμνασιάρχης, «τον πανηγυρικό θα τον εκφωνήσει άλλος...». Τα λόγια του...τα 'κουγε συνέχεια έκλεισε τ' αυτιά του αλλά η φωνή του Γυμνασιάρχη ακουγότανε πιο δυνατή...
Σταμάτησε στη γωνιά του δρόμου...τα δάκρυα ξανανέβηκαν στα μάτια του.
Ήξερε ποια ήταν η πραγματική αιτία.