Σε ένα καταπράσινο δάσος, όπου τα δέντρα αγκάλιαζαν τον ουρανό και τα ποτάμια σιγοτραγουδούσαν γλυκές μελωδίες, υπήρχε μια κοινότητα πλασμάτων που ζούσαν σε αρμονία με τη φύση. Όμως, όπως συμβαίνει σε κάθε κοινότητα, υπήρχαν κάποιοι άγραφοι κανόνες και αντιλήψεις που καθόριζαν τι είναι ‘σωστό’ και τι ‘λάθος’.

Στην καρδιά λοιπόν αυτού του δάσους ζούσαν η Σαλιαρούλα και η Γλιστρούλα, δύο γυμνοσαλιγκαρούλες που αγαπούσαν η μία την παρέα της άλλης από τότε που ήταν μικρές. Η σχέση και η σύνδεσή τους ήταν ξεχωριστή.

Ο Τάκης Κατσαριδάκης, όσο περνούσε ο καιρός, τόσο πιο μόνος αισθανόταν, και όλο και πιο πολύ χρόνο περνούσε μπροστά στην οθόνη του Mac του. Τα ηλεκτρονικά παιχνίδια τον βύθιζαν όλο και πιο πολύ στα άδυτά τους. Τον αποξένωναν από τον πραγματικό κόσμο, αλλά εκείνος αδυνατούσε να το καταλάβει.

Στο πυκνό, καταπράσινο και μυστηριώδες δάσος ζούσαν τρία ξεχωριστά πλάσματα: το Βελόνι, το Μπαλόνι και το Παγώνι. Εκείνο που τα συνέδεε μεταξύ τους πέρα από το γεγονός ότι ήταν γλυκύτατα αλλά ταλαιπωρημένα, ήταν η σχέση τους με το φαγητό αλλά και οι εσωτερικές ακαταλαβίστικες φωνές που είχαν για συντροφιά τους τις νύχτες που έμεναν άγρυπνα.

Η κυρία Αγάπη και τα παιδιά της έφτασε η ώρα και συνειδητοποίησαν πως: η σιωπή δεν είναι πάντα χρυσή και πως το μοίρασμα μιας δύσκολης εμπειρίας μπορεί να γίνει πηγή έμπνευσης και δύναμης για κάποιον που βιώνει κάτι παρόμοιο.

Η κυρία Καλοσυνάτη και τα αγόρια της, ο Φωτεινός, ο Σκοτεινός και ο Διαφορετικός ζούσαν στη Χώρα του Πουθενά όπου όλα τα ξωτικά σιγοψιθύριζαν ότι ο Διαφορετικός ήταν αλλόκοτος και τρελός. Μα ο Διαφορετικός δεν ήταν τρελός, ήταν μοναδικός!