Η ανθρώπινη λογική προέρχεται από έναρθρες-λεκτικές επεξεργασίες του παρελθόντος, που αλλάζουν νοήματα ή Ιδέες στον ιστορικό-λεκτικό χρόνο. Η ουσία του Θαλή ως αρχή του Κόσμου, στον Αριστοτέλη γίνεται αντικείμενο – α ουσίας, στον Χριστιανισμό Θεός, και αργότερα Ύπαρξη και άνθρωπος με πολλές ενδιάμεσες νοητικές κατασκευές. Όλες οι κοινωνίες χρησιμοποιούν κάποια αρχή ως εξήγηση του παρελθόντος, του ουρανού και της γης, αλλά κυρίως όταν αυτές αποκτούν έναν μόνιμο τόπο κατοικίας και άρα έναν μόνιμο χώρο (συμβολικής) ανάπτυξης. Αποτυπώνοντας Ιδέες σε φυσικά ή τεχνητά Σύμβολα, οι φυσικές δυνάμεις και οι νόμοι εισέρχονται στην κοινωνική οργάνωση, οι Ιδέες μεταφέρονται σε υλικά Σύμβολα, τα οποία περιγράφουν τις φυσικές δυνάμεις στη συνείδησή μας, όπως τις έννοιες «επιστήμη», «δύναμη», «αντοχή», «υπομονή», ώστε να υπάρχει κάποιο αποτέλεσμα, συνειδητό ή όχι, ενεργητικό ή «αμυντικό». Συνήθως τα Σύμβολα διαχωρίζουν κοινωνικά τα άτομα μεταξύ τους, δημιουργώντας υλική ταξινόμηση, οπότε κοινωνική ιεραρχία. Η εκπαίδευση που λαμβάνει κάθε παιδί σε κάθε κοινωνία διαμορφώνει και «φυλακίζει» τη σκέψη του μέχρι τον θάνατό του, προς κάποιον σκοπό. Νομίζοντας ότι είναι άτομο ελεύθερο, ή το αντίθετο, κυρίως ότι κατέχει λογική, προάγει την ηθική της Φύσης μέσα στην κοινωνία του. Το παρόν βιβλίο αποτελεί μια επιστημολογική προσπάθεια για το πώς κάνουμε ή πρέπει να αντιλαμβανόμαστε την επιστήμη, αλλά και έναν τρόπο αντίληψης της αληθινής πραγματικότητας που βρίσκεται «πίσω» από τις Ιδέες.